کالایی سازی هنر معاصر: تحلیل گفتمان پست مدرنیسم محلی پروژه فرهاد مشیری و لویی ویتون

از مصادیق کالا شدگی فرهنگ در سرمایه داری پسامدرن، همکاری هنرمندان معاصر با بنگاه های تجاری و بازتولید منطق بازار است؛ دوره ای که به نظر می آید هیچ عامل فرهنگی حتی مولفه های هویت از مناسبات مصرف و کالاسازی در امان نیست. مشارکت «فرهاد مشیری» هنرمند معاصر و پرآوازه ایرانی در طراحی و تولید تابلوهای سفارشی برای نخستین فروشگاه های برند لویی ویتون در امارات، نمونه ای مهم از هم دستی هنر و بازار است. پاپ آرت «ایرانی» مشیری با ارجاعات مشخص به نشانه های فرهنگ ایران و منطقه، گزینه ای مطلوب برای گسترش فعالیت جهانی یک نهاد اقتصادی به شمار می رفت که اهداف تجاری و سودجویانه را با شعار ایدئولوژیک هم پیوندی هنر و مد توجیه می کرد. این مقاله با هدف تبیین فراشدهای همدستی هنر و بازار، پروژه ویتون-مشیری را که نمودی است از گفتمان «پست مدرنیسم محلی»، با روش تحلیل گفتمان انتقادی تحلیل می کند. یافته های تحقیق نشان می دهد برخلاف ادعای «مردمی شدن» هنر، این همکاری درجهت رسالت عام هنر برای آگاهی بخشی و «تجربه هنر» برای مردم نیست بلکه بهره برداری از هنر در تجلیل «مصرف گرایی» و خدمت به بازار است ضمن آنکه بهره برداری از نشانه های فرهنگی برای تولید هنری مطلوب سرمایه، هویت فرهنگی را در دام کالایی شدن گرفتار می کند.