صورت ‏های زمانی در رمان‏های مارگریت دوراس: بررسی جایگاه هستی ‏شناختی نویسنده بر اساس رویکرد ژیلبر دووران

«زمان» همواره برای آدمی منبع ترس و اضطراب بوده است؛ چرا که گذر زمان او را به مرگ نزدیک می‏سازد. این مقاله در نظر دارد تا با روش تحلیلی نظام تخیلی که ژیلبر دووران تعریف کرده و در کتاب خود به نام ساختارهای مردم‏شناختی نظام تخیلی دسته‏بندی و تبیین کرده است، به این سوال پاسخ دهد که در رمان‏های مارگریت دوراس ترس از گذر زمان چگونه و بر اساس شکل‏گیری چه مجموعه صورت‏های زمانی بازتاب یافته است؟ بدین‏منظور شش رمان از مجموعه رمان‏های نویسنده که در طول سی سال تجربه نویسندگی او (1954م تا 1984م) به دست آمده انتخاب کردیم و با تکیه بر رویکرد مردم‏شناسی دووران که بر دسته‏بندی همگونگی صورت‏های زمانی و همگرایی ساختارهای تصویری نظام تخیلی متکی است، به تحلیل آثار او پرداختیم. به نظر می‏رسد که نظام تخیلی مارگریت دوراس، به رغم نوشتار مسطح و به ظاهر غیرتصویری خود، متبلور از صورت‏های زمانی هولناک است، صورت‏هایی که عمدتا با نمادهای ریخت‏حیوانی، ریخت‏تاریکی و ریخت‏سقوطی بازتاب یافته و نمایانگر جایگاه هستی‏شناسی پریشان‏گونه نویسنده است.