استحاله نقش مایه های تصویری دیداری به نقش مایه های نوشتاری با نگاهی به هنر زیورآلات معاصر ایرانی

زیورآلات معاصر در جایگاه هنر عینی و کاربردی، در پیکره خود علاوه بر نقش مایه های تصویری، دربرگیرنده نقش مایه های نوشتاری است، چنان که پیکره زیورآلات به مثابه بوم نقاشی به بازتاب روایت های کلامی می پردازد. نقش مایه شدن نوشتار به دنبال استفاده از نقوش سنتی هنر ایران و بهرهگیری از عناصری از فرهنگ عامه ایرانی و تایپوگرافی توسط برخی از طراحان زیورآلات معاصر ایرانی با تاکید فراوانی در دهه های اخیر مورد استفاده قرار گرفته است. مطالعه پیش رو با نگاهی بینارشته ای به بررسی علت یابی حضور نقش مایه های نوظهور نوشتاری در رمزگان زیورآلات این عصر می پردازد. این جستار با بهره گیری از روش توصیفی تحلیلی  و اتخاذ رویکرد تحلیل گفتمان لاکلو و موف و نشانه شناسی نوشتار، به بازخوانی و بررسی یکی از تحولات زیورسازی، در مقطعی از تاریخ  معاصر طراحی زیورآلات پرداخته است. این پژوهش به دنبال پاسخ گویی به این سوال است که، چه عواملی موجب استحاله نوشتار و خوشنویسی به نقش مایه در زیورآلات معاصر ایرانی شده است. رهاشدن از قیود کارکردهای سنتی و صرفا تزیینی زیورآلات، تاکید بر اهمیت محتوای متون و انتقال پیام به مخاطب و تبدیل شدن زیورآلات به رسانه ، عامل اصلی استحاله نقش مایه های تصویری دیداری به نقش مایه های نوشتاری در پیکره زیورآلات معاصر شده است.