استراتژی ترجیحی طراحی بناهای میان افزا در بافت های تاریخی از دیدگاه متخصصان معماری، شهرسازی و مرمت

هسته های تاریخی شهرها به عنوان میراث فرهنگی و اجتماعی هر جامعه ای شناخته می شوند، اما فرسودگی و تخریب ناشی از گذر زمان و حذف تدریجی و یا تغییر عملکرد برخی بناها در بافت های تاریخی نیاز به توسعه های درون بافتی و طراحی بناهای میان افزا را مطرح می سازد. این توسعه ها در صورتی که ناموزون، بدون توجه به زمینه و به گونه ای شتابزده صورت پذیرد، منجربه ناهماهنگی و مخدوش شدن بافت قدیم می شود. استیون سمز1، استاد دانشگاه و معمار و طراح پروژه های گوناگون حفاظتی و ساختمانی در آمریکا چهار راهکار برجسته طراحان در برخورد با زمینه های تاریخی را تکرار عین به عین زمینه، مداخله خلاقانه در سبک، ارجاع انتزاعی و مخالفت عمدی با زمینه معرفی می کند. هدف از این پژوهش بررسی استراتژی ترجیحی متخصصان معماری شهرسازی و مرمت برای طراحی بناهای میان افزا در بافت های تاریخی از میان چهار راهکار مطرح شده توسط سمز می باشد، شناخت دیدگاه های ترجیحی متخصصان و مقایسه آن با دیدگاه های شهروندان و کشف شباهت ها و تفاوت های میان دیدگاه های این دو گروه می تواند راهنمای متخصصان در طراحی های میان افزای آینده باشد. روش به کار گرفته شده در این پژوهش پیمایشی است و در دو مرحله صورت گرفته است. همچنین اطلاعات به دو طریق مطالعات اسنادی و میدانی (پرسشنامه) جمع آوری شده است. جامعه آماری این تحقیق را 120 نفر از متخصصان این سه رشته تشکیل می دهند. نتایج به دست آمده نشان می دهد که معماران راهکار مخالفت عمدی با زمینه و شهرسازان و متخصصان مرمت، راهکار تکرار عین به عین زمینه را به عنوان استراتژی ترجیحی طراحی بناهای میان افزا در بافت های تاریخی برمی گزینند. همچنین مهم ترین خصیصه طراحی از دیدگاه متخصصان معماری، ایجاد نوآوری و پیچیدگی در زمینه و از دیدگاه متخصصان شهرسازی و مرمت، دلپذیر و خوشایند بودن در زمینه می باشد.