اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و معنادرمانی بر رضایت زناشویی همسران جانبازان

رضایت زناشویی یکی از عواملی است که نه تنها می تواند کیفیت زندگی جانباز، بلکه خانواده و جامعه او را تحت تاثیر قرار دهد. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و معنادرمانی بر افزایش رضایت زناشویی در همسران جانبازان انجام شد.

 در این پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با دو گروه آزمودنی و یک گروه کنترل، 60 نفر از همسران جانبازان اعصاب و روان شهر تهران، در سال 1396 مورد مطالعه قرار گرفتند. این افراد با روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در گروه های درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، معنادرمانی و کنترل (هر گروه 20 نفر) قرار گرفتند. گروه های آزمودنی در 9 جلسه 120دقیقه ای تحت درمان قرار گرفتند، در حالی که گروه کنترل هیچ درمانی دریافت نکرد. ابزار پژوهش، پرسش نامه اطلاعات جمعیت شناختی و پرسش نامه رضایت زناشویی انریچ بود. داده ها با نرم افزار SPSS 18، از طریق آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی تجزیه و تحلیل شدند.

 با کنترل اثر نمرات پیش آزمون، بین میانگین نمرات رضایت زناشویی گروه ها در مرحله پس آزمون تفاوت معنی دار وجود داشت (6.041=F؛ 0.004=p). در مقایسه دوبه دوی گروه ها، دو گروه آزمودنی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (0.023=p) و معنادرمانی (0.006=p) با گروه کنترل تفاوت معنی داری داشتند، ولی بین دو گروه آزمودنی تفاوت معنی داری مشاهده نشد (0.873=p) و اثربخشی دو روش درمانی تقریبا یکسان بود.

 درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و معنادرمانی هر دو بر افزایش رضایت زناشویی همسران جانبازان اعصاب و روان موثر هستند.