رابطه ی خودتنظیمی هیجانی و تاب آوری با سبک های مقابله با استرس در دانشجویان

تنظیم هیجان به معنی تلاش افراد برای تاثیر گذاشتن روی نوع، زمان و چگونگی تجربه و بیان، تغییر طول دوره یا شدت فرایندهای رفتاری، تجربی و یا جسمانی هیجانها است و به طور خودکار یا کنترل شده، هشیار یا ناهشیار و از طریق به کارگیری راهبردهای تنظیم هیجان از جمله باز ارزیابی، نشخوار فکری، خوداظهاری، اجتناب و بازداری انجام می گیرد. خودتنظیمی هیجانی به تلاش های خود برای تغییر موقعیت، شامل افکار، هیجانها، تکانه ها، امیال و رفتارها و فرآیندهای توجهی گفته می شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه بین خودتنظیمی هیجانی و  تاب آوری با سبک های مقابله با استرس در دانشجویان بود. برای این منظور، طی یک پژوهش توصیفی از نوع همبستگی، 236 نفر از دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد رودهن به شیوه ی نمونه گیری در دسترس انتخاب و از نظر راهبردهای مقابله ای، تنظیم شناختی هیجان و  تاب آوری مورد آزمون قرار گرفتند. نتایج حاصل از رگرسیون چندمتغیری با رویکرد سلسله مراتبی نشان داد که  تاب آوری به صورت مثبت و معنادار سبک مقابله مساله مدار را پیش بینی می کند. از بین راهبردهای خودتنظیمی هیجانی نشخوارگری و فاجعه سازی به صورت منفی و تمرکز مجدد بر برنامه ریزی و ارزیابی مجدد مثبت به صورت مثبت و معنادار سبک مقابله مساله مداری را پیش بینی می کند.  تاب آوری به صورت منفی و معنادار سبک مقابله هیجان مداری را پیش بینی می کند. از بین راهبردهای خودتنظیمی هیجانی ملامت خویشتن و دیگران به صورت مثبت و پذیرش و  دیدگاه گیری به صورت منفی و معنادار سبک مقابله هیجان مداری را پیش بینی می کند.