نقش تجربه ی ترومای دوران کودکی، واکنش پذیری شناختی و درد ذهنی در اقدام کنندگان به خودکشی و افراد بهنجار

افکار خودکشی به افکار و باورهایی گفته می شود که فرد در مورد کشتن خودش دارد و از برنامه ریزی دقیق برای خودکشی تا یک احساس قابل ملاحظه را در برمی گیرد اما، شامل اقدام نهایی برای خودکشی نمی شود هدف این پژوهش، بررسی نقش تجربه ی ترومای دوران کودکی، واکنش پذیری شناختی و درد ذهنی در اقدام کننده به خودکشی و افراد بهنجار بود. برای این منظور طی یک پژوهش مقطعی- مقایسه ای،  برای این منظور 121 نفر از افراد اقدام کننده به خودکشی با مسمومیت دارویی از بین مراجعین بیمارستان امام خمینی (ره) شهر کرمانشاه به شیوه ی نمونه در دسترس انتخاب و  با 121 نفر از دانشجویان دانشگاه رازی از نظر تجربه ی کودک آزاری، واکنش پذیری شناختی و درد ذهنی مورد مقایسه قرار گرفتند. نتایج تحلیل به روش هم زمان،نشان داد که پانزده متغیر پیش بین 7/91 درصد پراش و درروش گام به گام سه متغیر پیش بین  2/89 درصد پراش برای تنها تابع ممیز از اختلاف بین دو گروه افراد اقدام کننده به خودکشی و دانشجویان تبیین می کند. به نظر می رسد با در نظر داشتن یافته های پژوهش حاضر می توان گفت که پوچی / بی ارزشی، تجربه ی ترومای دوران کودکی و ناتوانی در پذیرش و مقابله با عوامل شناختی منفی می توانند زمینه ساز اقدام به خودکشی شوند.