اندازه مهره ای قلب: پارامتری مفید در تعیین نقطه پایان احیاء در سگ های دچار شوک هموراژیک

پیش بینی قابل اعتماد پاسخ بیمار به مایع درمانی یک مسئله بسیار مهم در مدیریت شوک هموراژیک است.

هدف از این مطالعه، ارزیابی تغییرات اندازه مهره ای قلب (VHS) در مایع درمانی بیماران دچار شوک هموراژیک و امکان استفاده از این روش در تعیین نقطه پایان احیاء است.

مقادیر VHS با استفاده از روش استاندارد که قبلا منتشر شده بود در نمای جانبی چپ به راست بررسی شد. پس از القای بیهوشی (ارزیابی های مرحله کنترل)، شوک هموراژیک از طریق خونگیری تا رسیدن به فشار متوسط سرخرگی 40 تا 50 میلی متر جیوه طی 30 دقیقه ایجاد و سپس به مدت 30 دقیقه در شرایط هیپوولمی (مراحل دوم و سوم ارزیابی) حفظ گردید. سپس سگ ها به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند و در چهار بازه زمانی متوالی 15 دقیقه ای محلول رینگر لاکتات با دوز 20 میلی لیتر/کیلوگرم یا هیدروکسی اتیل استارچ با دوز 5 میلی لیتر/کیلوگرم را دریافت کردند (ارزیابی های مرحله چهارم). یک ساعت پس از آخرین مرحله احیاء، ارزیابی نهایی رادیوگرافی انجام شد.

شوک هموراژیک موجب کاهش معنی دار میزان VHS به میانگین 7/7 مهره گردید (05/0>P). پس از احیاء، VHS افزایش یافت و در هر دو گروه به مقادیر پیش از شوک بازگشت.

نتیجه گیری نهایی:

این مطالعه نشان داد که ارزیابی VHS اختصاصی هر نژاد می تواند یک روش مفید در پایش پاسخ بیماران به مایع درمانی و تعیین نقطه پایان احیاء در سگ های دچار شوک هموراژیک باشد.