پیشگیری اجتماعی از جرایم و تخلفات رانندگی در نهاد بیمه شخص ثالث(با محوریت قانون بیمه اجباری خسارات واردشده به شخص ثالث در اثر حوادث ناشی از وسایل نقلیه مصوب 1395)

امروزه هرچه بیشتر شاهد تعامل بین آموزه های جرم شناختی و حوزه های مختلف علوم جنایی هستیم که در قوانین جدید نمود پیدا کرده است. ازجمله این ها، قانون بیمه اجباری خسارات وارده به اشخاص ثالث در اثر حوادث ناشی از وسایل نقلیه مصوب سال 1395 است که قانون گذار، گام هایی به سوی پذیرش و عملیاتی کردن آموزه های جرم شناختی پیشگیرانه، هرچند به صورت متزلزل برداشته است. هدف این نوشتار، بررسی رویکرد پیشگیری اجتماعی از جرایم و تخلفات رانندگی در پرتوی نهاد بیمه شخص ثالث است. در این راستا تلاش می شود مبانی و جلوه های قانونی آن موردتحلیل قرار گیرد. درواقع، سوال اصلی پژوهش این است که نهاد بیمه شخص ثالث از چه طریق می تواند دارای رویکرد پیشگیرانه ای از جرم باشد؟
یافته های پژوهش حاکی از آن است که ازجمله مبانی تعامل بین این نهاد و پیشگیری اجتماعی از جرم می توان به تعاون و همیاری اجتماعی، توزیع ضرر در جامعه و مشارکت جامعه مدنی در پیشگیری از جرم اشاره نمود. گونه های این نوع پیشگیری نیز عبارتند از پیشگیری از طریق فرهنگ سازی، توسعه یا تحدید حمایت های اجتماعی و قانونی از بیمه گذار و استمداد از ظرفیت جامعه محلی. تحلیل گفتمان قانون گذار در این حوزه، بیانگر ظهور رهیافت های نوینی در راستای پیش گیری از جرایم و تخلفات رانندگی است.