اثربخشی آموزش مهارت های زندگی بر خودتنظیمی زناشویی و رفتار دل بستگی در روابط زناشویی در زنان دارای تعارضات زناشویی

هدف این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش مهارت های زندگی بر خودتنظیمی زناشویی و رفتار دل بستگی در روابط زناشویی در زنان دارای تعارضات زناشویی بود. در این پژوهش از طرح نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. با استفاده از نمونه‏گیری تصادفی ساده از بین زنان متعارض مراجعه کننده مرکز مشاوره ناجا شهر کرج در سال 1398 تعداد 30 نفر انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 15 نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش طی 10 جلسه 90 دقیقه‏ای تحت آموزش مهارت‏های زندگی قرار گرفت، اما گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه خودتنظیمی زناشویی ویلسون، چارکر، لیزیو، هالفورد و کیملین (2005)، دسترسی پذیری، پاسخگویی و همدم طلبی سندبرگ، بوسبی، جانسون و یوشیدا (2012) و تعارضات زناشویی براتی و ثنایی (1372) بود. داده‏ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره (مانکوا) مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد آموزش مهارت های زندگی بر بهبود خودتنظیمی زناشویی و رفتار دل بستگی در روابط زناشویی در زنان دارای تعارضات زناشویی اثربخش بود. می‏توان گفت که نتایج، آموزش مهارت‏های زندگی مثبت بر بهبود خودتنظیمی زناشویی و رفتار دل بستگی در روابط زناشویی در زنان دارای تعارضات زناشویی را تائید کرد.