نظام نوآوری کشاورزی و نقش دولت ها در توسعه و تقویت آن

تبیین رویکرد و دلایل توجه به نظام نوآوری کشاورزی به عنوان ابزار توسعه کشاورزی ونقش دولت ها در توسعه و تقویت آن می باشد.

این مقاله با رویکرد مروری تلاش می نماید چشم اندازی از نظام نوآوری کشاورزی، تاثیر پذیری آن از سیاست های کشاورزی و معرفی ویژگی های نظام نوآوری کشاورزی در کشورهای عضو سازمان همکاری اقتصادی و توسعه و اقتصادهای منتخب ارائه نماید.

دولت ها با توجه به اجزای نظام نوآوری کشاورزی، علاوه بر نگهداری زیرساخت های دانش (مانند زیرساخت های علوم زیستی- نظیر بانک ژن، موسسات تحقیقات کشاورزی، شبکه ها و قطب های علمی، و پایگاه های داده) نقش مهمی را در هر دو زمینه ایجاد و انتقال دانش ایفا می کنند که امکان تلاش های مشترک هم با بخش خصوصی و هم در سطح بین المللی را میسر می-سازد. همچنین،دولت ها و جوامع بین المللی اهمیت نوآوری برای رشد پایدار بهره وری را به رسمیت شناخته و توافق کرده اند که نوآوری به منظور دستیابی به رشد بهره وری پایدار، از جمله از طریق تغییر سازمانی، همکاری متقابل بخش های اقتصادی، افزایش سرمایه گذاری عمومی و خصوصی در تحقیق و توسعه، انتقال و پذیرش فناوری، آموزش و پرورش و خدمات مشاوره ای باید در اولویت قرار گیرد.

بخش دولتی همچنان منبع اصلی تامین مالی تحقیق و توسعه کشاورزی چه در سازمان های دولتی یا خصوصی در سطح جهانی است.