اثربخشی روان نمایشگری بر اضطراب اجتماعی، عزت نفس و بهزیستی روان شناختی دانشجویان واجد تشخیص اختلال اضطراب اجتماعی

هدف این پژوهش بررسی اثربخشی روان نمایشگری بر اضطراب اجتماعی، افزایش عزت نفس و افزایش بهزیستی روان شناختی در دانشجویان واجد تشخیص اختلال اضطراب اجتماعی دانشگاه های شهرستان نجف آباد بود. طرح پژوهش از نوع نیمه تجربی و به صورت پیش آزمون- پس آزمون همراه با گروه کنترل بوده است. به منظور انتخاب نمونه، ابتدا پرسشنامه اضطراب اجتماعی بین 200 نفر از دانشجویان مشغول به تحصیل در سطح دانشگاه ها و موسسات آموزش عالی شهرستان نجف آباد توزیع شد. تعداد 30 نفر که نمره پرسشنامه اضطراب اجتماعی آن ها از 30 (نقطه برش) بالاتر بود، انتخاب و در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. مداخله روان نمایشگری در 10 جلسه دوساعته در یک مرکز مشاوره و خدمات روان شناختی در گروه آزمایش برگزار شد. آزمون های اضطراب اجتماعی (کانور،2000)، عزت نفس (روزنبرگ، 1965) و بهزیستی روان شناختی (ریف،1970) در هر دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون در هر دو گروه اجرا شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها، از تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج نشان داد که روان نمایشگری باعث کاهش معنادار در نمرات اضطراب اجتماعی، افزایش نمرات عزت نفس و بهزیستی روانی در مرحله پس آزمون شده است (P<0/05). با توجه به اینکه روان نمایشگری یک روش التقاطی است و در آن از روش های مواجهه سازی، شناخت درمانی، جرات آموزی و عنصر هنر استفاده می شود، می تواند در کاهش اضطراب اجتماعی، افزایش عزت نفس و بهزیستی روان شناختی موثر باشد.