شناسایی پناهگاه های اقلیمی بالقوه به منظور حفاظت از جمعیت های آهوی گواتردار (Gazella subgutturosa) در مواجه با تغییر اقلیم (مطالعه موردی: ایران مرکزی)

طرح ریزی حفاظتی بر مبنای پراکنش گونه ها در آینده از جمله مهم ترین رویکردهای سازشی در کاهش پیامدهای منفی تغییر اقلیم بر گونه ها است. در این مطالعه، پیامدهای تغییر اقلیم در آینده (تا سال 2070) بر پراکنش آهوی گواتردار (Gazellea subgutturosa) در مناطق مرکزی ایران (استان های اصفهان، سمنان، فارس و یزد) مورد بررسی قرار گرفت. به این منظور، یک رویکرد مدل سازی اجماعی با استفاده از پنج الگوریتم مدل سازی پراکنش گونه ای با در نظر گرفتن دو سناریوی اقلیمی RCP 2.6 و RCP 8.5 استفاده شد. به علاوه، با مقایسه پراکنش کنونی و آینده گونه، مناطق زیستگاهی که در آینده مطلوبیت آنها حفظ شده و پتانسیل عملکرد به عنوان پناهگاه اقلیمی دارند شناسایی شدند. بر اساس نتایج به دست آمده، حدود 61700 کیلومتر مربع (15/3 درصد) از کل منطقه مورد مطالعه به عنوان زیستگاه مطلوب گونه در شرایط کنونی براورد شد. پیش بینی ها نشان می دهد که آهوی گواتردار تا سال 2070، به ترتیب حدود 46 و 70 درصد زیستگاه های خود را بر اساس سناریوی RCP 2.6 و RCP 8.5 از دست خواهد داد. نتایج همچنین نشان داد که تنها بخشی از زیستگاه های واقع در عرض های جغرافیایی بالا (در استان های سمنان و اصفهان) که شرایط اقلیمی مساعدی دارند پتانسیل عملکرد به عنوان پناهگاه اقلیمی در آینده را داشته اند که با در نظر گرفتن سناریوی حداکثر تغییر اقلیم (RCP 8.5)، تمامی پناهگاه های اقلیمی واقع در استان اصفهان به جز مناطق واقع در پناهگاه حیات وحش موته نیز از بین خواهند رفت. توسعه شبکه مناطق حفاظت شده کنونی و برقراری ارتباط زیستگاهی بر مبنای پراکنش پناهگاه های اقلیمی و همچنین ارتقاء سطح حفاظتی مناطق شکار ممنوع و پناهگاه های حیات وحش از جمله رویکردهای مدیریتی پیشنهادی در راستای حفاظت موثر از آهوی گواتردار در مواجه با تغییر اقلیم آینده هستند.