میزان اثربخشی آموزش والدینی بارکلی بر خودکنترلی کودکان دارای اختلال کم توجهی بیش فعالی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش والدینی بارکلی بر خودکنترلی کودکاندارای اختلال کم توجهی بیش فعالی انجام گرفت.

روش پژوهش حاضر، آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر، شامل والدین دارای کودکان با اختلال کم توجهی بیش فعالی دوره دبستان شهر اصفهان در سال تحصیلی 96-1395 بود. در این پژوهش از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ایو گمارش تصادفی استفاده شد. بدین صورت که از بین والدین دارای کودکان اختلال کم توجهی بیش فعالی، تعداد 40 والد به صورت تصادفی خوشه ایانتخاب و به صورت گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و کنترل گمارده شدند. والدین حاضر در گروه آزمایش مداخله درمانی را طی دو ماه در 15 جلسه 60 دقیقه ای دریافت نمودند. پرسشنامه های مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه کم توجهی بیش فعالی (کانرز، 1997) و پرسشنامه خودکنترلی (کندال ویلکاکس، 1979) بود. داده های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل کواریانس توسط نرم افزار آماری SPSS23 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج نشان داد که آموزش والدینی بارکلی بر خودکنترلی کودکاندارای اختلال کم توجهی بیش فعالی تاثیر معناداری داشته است (001/0>p). به این صورت که این آموزش توانسته بود منجر به بهبود خودکنترلی کودکاندارای اختلال کم توجهی بیش فعالی شود.

بر اساس یافته های پژوهش حاضر می توان چنین نتیجه گرفت که آموزش والدینی بارکلی می تواند با اصلاح الگوی تعاملی و فرزندپروری والدین کودکان دارای اختلال کم توجهی بیش فعالی، به عنوان یک روش کارآمد جهت بهبود خودکنترلی کودکان دارای اختلال کم توجهی بیش فعالی مورد استفاده گیرد.