بررسی تاثیر سولفات منیزیم موضعی بر پیشرفت افاسمان، دیلاتاسیون و طول مدت زایمان در زنان نخست زا

افاسمان و دیلاتاسیون، از مشخصه های مهم و تاثیر گذار بر سیر و مدت لیبر هستند. اختلال در پیشرفت آنها منجر به خارج شدن سیر لیبر از روند طبیعی می شود که می تواند هم برای مادر و هم برای نوزاد مشکلاتی را به همراه داشته باشد. سال هاست که در ایران از سولفات منیزیم موضعی جهت پیشرفت لیبر به صورت تجربی استفاده می شود، لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر سولفات منیزیم موضعی بر پیشرفت افاسمان، دیلاتاسیون و طول مدت زایمان در زنان نخست زا انجام شد.

 این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده دو سوکور بر روی 72 زن نخست زا با بارداری ترم که از اسفند ماه 1395 تا مهر ماه 1396 جهت انجام زایمان به بیمارستان مهدیه تهران مراجعه کرده بودند، انجام شد. افراد به روش تصادفی در دو گروه 36 نفری سولفات منیزیم و پلاسبو قرار گرفتند. در گروه سولفات منیزیم در ابتدای فاز فعال، 10 سی سی سولفات منیزیم 50% و در گروه پلاسبو 10 سی سی آب مقطر روی سرویکس ریخته شد و سپس سیر لیبر در دو گروه مورد بررسی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 17) و آزمون های تی مستقل، من ویتنی، کای دو و دقیق فیشر انجام گرفت. میزان p کمتر از 50/0 معنی دار در نظر گرفته شد.

 میانگین طول مدت فاز فعال مرحله اول لیبر در گروه سولفات منیزیم 1/13±1/75 ساعت و در گروه پلاسبو 1/87±3/85 ساعت بود که نسبت به گروه سولفات منیزیم 2/10 ساعت طولانی تر بود (0/001=p). همچنین میزان افت هموگلوبین نیز در گروه سولفات به طور معناداری کمتر از گروه کنترل بود (0/022=p). تعداد موارد زایمان طبیعی در گروه سولفات منیزیم بیشتر بود، اما این تفاوت از نظر آماری معنادار نبود (0/429=p). از نظر بقیه موارد مانند آپگار نوزاد، پارگی های کانال زایمان و شرایط مادر بعد از زایمان بین دو گروه تفاوت معناداری وجود نداشت (0/05<p).

 استفاده از سولفات منیزیم موضعی روی سرویکس در فاز فعال موجب بهبود افاسمان و دیلاتاسیون می شود و سیر لیبر را کوتاه تر می کند، اما به دلیل اینکه مطالعات انجام شده در این مورد اندک هستند، توصیه به مطالعات بیشتر در این زمینه می شود.