تحلیل نقش سرمایه اجتماعی بر مشارکت پذیری در طرح های ساماندهی بافت های فرسوده با رویکرد بازآفرینی شهری (مورد پژوهی: منطقه 12 شهر تهران)

رویکرد بازآفرینی شهری در پاسخ به عدم توجه به جنبه های اجتماعی و به طور اخص مشارکت شهروندان در طرح های ساماندهی بافت فرسوده و تاکید صرف بر جنبه های اقتصادی و کالبدی که منجر به شکست این طرح ها بوده مطرح شده است. توجه به مشارکت به عنوان یک رکن اصلی در بازآفرینی شهری، نظر پژوهشگران را به سمت عوامل موثر در ارتقای مشارکت جلب کرده است. طبق مطالعات عامل سرمایه اجتماعی به عنوان یک مولفه موثر در میزان مشارکت شهروندان در طرح های بهسازی نوسازی مطرح است و این مولفه را به یک مولفه دارای اهمیت در رویکرد بازآفرینی تبدیل کرده است. هدف مقاله حاضر تحلیل نقش سرمایه اجتماعی در مشارکت پذیری در طرح های ساماندهی بافت فرسوده با رویکرد بازآفرینی شهری می باشد. روش مورد استفاده در این مقاله توصیفی-پیمایشی و جامعه آماری شامل ساکنین منطقه 12 شهر تهران بوده و به منظور آزمون فرضیه ها از روش همبستگی پیرسون و مدل یابی معادلات ساختاری استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد که بین شاخص های سرمایه اجتماعی و مشارکت پذیری رابطه معنادار و مثبت وجود دارد و سرمایه اجتماعی 67 درصد از واریانس تغییرات مشارکت پذیری در طرح ها را تبیین می کند. مدل پژوهش نیز از برازش مناسبی برخوردار بوده و انطباق مطلوبی بین مدل ساختاری شده با داده های تجربی فراهم گردیده است.