تحلیل پویایی فقر در مناطق روستایی ایران

با افزایش روزافزون درآمد و مخارج دولت ها، مسئولیت آن ها در قبال رفاه و رشد و توسعه جوامع افزایش چشمگیری یافته است. اولین گام در برنامه ریزی ها و سیاست گذاری صحیح جهت نیل به سطوح رفاه مطلوب این است که شاخص های مربوطه به بهترین روش ممکنه شناسایی و اندازه گیری شوند که نمود عینی این شاخص ها را می توان فقر نامید. در ایران عمده بررسی های فقر به دلیل نبود داده های تابلویی به صورت ایستا انجام می شود که قادر به شناسایی میزان گذرا یا مزمن بودن فقر نیست. در چنین شرایطی، رویکرد داده های تابلویی ترکیبی شیوه ای نو از برآوردهایی نسبتا دقیق تحرک فقر در کشورهایی با داده های مقطعی، ارائه می کند که محور اندازه گیری پویایی های فقر در مناطق روستایی ایران در این مقاله می باشد.

پژوهش حاضر، در ابتدا خط فقر مطلق مناطق روستایی کشور را در سال های 1391، 1394 و 1395 محاسبه و سپس وضعیت تحرک فقر در طی این سال ها را به روش داده های تابلویی ترکیبی بررسی می کند.

نتایج تحقیق نشان می دهد نوعی وابستگی حالت در وضعیت فقر مناطق روستایی وجود دارد به طوری که بیش از 86 درصد خانوارهایی که در سال 1395 فقیر (غیر فقیر) بودند در دوره اول (سال 1391 یا سال 1394) نیز فقیر (غیر فقیر) بوده و تنها با احتمال کمتر از 14 درصد خانوارهای فقیر (غیر فقیر) سال 1395 در دوره قبل در وضعیت غیر فقیر (فقیر) قرار داشته اند.