متناقض نمای عشق و عقل در اشعار عرفانی

ماهیت عرفان، پذیرای جمع اضداد و قرارگرفتن آن ها در کنار هم می باشد. تامل در دنیای عرفان ، متناقض نماها و تقابل های بسیاری را مقابل خواننده قرار می دهد. مبحث عقل و عشق به عنوان دو ابزار متفاوت در عرفان ، همواره از مباحث دیرینه عرفا و فلاسفه بوده است. عقل و عشق از مسائل پیچیده تفکر بشری است که رابطه میان آن دو هرگز صلح آمیز نبوده، بلکه همواره و در طول تاریخ، پر تعارض و جدال آمیز بوده است. عشق گرچه در ذهن ما و تاریخ ادبی ما متناقض با عقل و در جنگ و گریز با آن است، اما در واقع در آن سریان دارد وعقل نیز همانند سایر موجودات از عشق‏ برخوردار است و کامل ترین عشق را نیز به خود اختصاص داده است.این مقاله بر آن است تا ضمن بررسی جایگاه عقل و عشق از دید عارفان شاعرمطرح قرن پنجم تا نهم وتحلیل نقش عرفانی این دو مقوله در دو بعد منفی و مثبت ، به بررسی متناقض نماهای موجود در آثار عرفانی پرداخته و علل کاربرد این صنعت را بسط و تشریح نماید.