نقش واسطه ای ناگویی هیجانی میان سبک های دفاعی ایگو و شدت درد در بیماران مبتلا به درد مزمن

درد مزمن، از جمله بیماری های روان-تنی است که افراد بسیاری در طول زندگی خود با آن مواجه می شوند. هدف از پژوهش حاضر، تعیین نقش واسطه ای ناگویی هیجانی میان سبک های دفاعی ایگو و شدت درد ادراک شده در بیماران مبتلا به درد مزمن بود. ساله مبتلا به درد مزمن مراجعه کننده به کلینیک 60 تا 20

روش پژوهش همبستگی، و جامعه آماری عبارت بود از بیماران  ماه 3 بیمار که سابقه حداقل 502 .1396 درد ماهان و کلینیک جامع طب فیزیکی و توانبخشی آرمان در شهر تهران، در خلال بهار تا پاییز دردهای مزمن اسکلتی-عضلانی داشتند، به صورت هدفمند انتخاب شده و پرسشنامه های ناگویی هیجانی تورنتو، سبک های دفاعی، و مقیاس درجه بندی عددی شدت درد را پاسخ دادند. ، همبستگی مثبت 0.01

یافته ها نشان داد شدت درد با ناگویی هیجانی و سبک های دفاعی روان آزرده و رشد نایافته در سطح  رابطه منفی معنادار، و با سبک دفاعی رشد نایافته در سطح 0.01معنادار داشت. ناگویی هیجانی با سبک دفاعی رشد یافته در سطح) توانستند β= 0/26 و t= 6/06) و سبک دفاعی رشد نایافته (β= 0/19 و t= 4/31 همبستگی مثبت معنادار داشت. ناگویی هیجانی (0.01) و رشد نایافته β= -0/35 وt= 8/75واریانس شدت درد را تبیین کنند. ناگویی هیجانی توانست تبیین کننده سبک دفاعی رشد یافته () نیز باشد.β = 0/27 و t = 6/17(

بر اساس یافته ها، رابطه میان سبک دفاعی رشد نایافته و شدت درد، یک رابطه خطی ساده نیست؛ بلکه ناگویی هیجانی می تواند این رابطه را تحت تاثیر قرار دهد. همچنین ناگویی هیجانی می تواند در نقش یک میانجی کامل برای دفاع های رشد یافته و شدت درد باشد.