نشانه- بوم زیست ادبی: نظریه و روش

هرگاه مکان و کیفیت زندگی در تلاقی با یکدیگر سبب شکل گیری گزاره هایی شوند که بر اثر انتقال از یک وضعیت به وضعیت دیگر بدست آیند، با نشانه- بوم زیست مواجه هستیم. عناصر شکل دهنده ی بوم زیست ها انسان، مکان و کیفیتی است که به مکان نسبت می دهیم. بوم زیست را می توان زنجیره ای تراانسان مکانی یا به نقل از برک، مزولوژی دانست که به معنی قابلیت انتقال، حرکت، حضور و تحول در یک مجموعه است. اگر هر موقعیتی را وابسته به یک پیش موقعیت و در تعامل با موقعیت بعدی بدانیم، باید بوم زیست را فرآیند بدانیم. در این فرآیند هر بوشی آمادگی تبدیل به بوشی جدید به شرط قرار گرفتن در زنجیره ی تراانسان مکانی دارد. مهمترین دستاورد دیدگاه مزولوژیک، حذف جهان دو قطبی است. حال چگونه نشانه- بوم زیست شکل می گیرد؟ هر حضوری قابلیت جابجایی در درون مکان و حرکت به سوی دیگری جهت تبدیل به حضوری جدید را دارد. بنابراین توجه به تجربه زیسته، شکل گیری گزاره ها بر اساس ادراک و موقعیت های تعاملی نشان می دهد هر حضور به واسطه ی جهش و گسست هایی که سبب تکامل آن می شود، خود را در مسیر فرایند کنش تکامل می بخشد. حضورها متکثرند و درون زمان و مکان، در طول فرایند کنشی رشد می کنند. هدف اصلی این پژوهش نشان دادن چگونگی این رشد و امکان تکثیر  و انتقال آن به گزاره های جدید است. رویکرد اصلی این مقاله با تمرکز بر نشانه-انسان شناسی و پدیدارشناسی حضور شکل می گیرد. همچنین با استفاده از روش تحلیل کیفی تلاش خواهیم نمود تا نظریه نشانه -بوم زیست  ادبی را با تکیه بر دیدگاه مزولوژیک برک و زنجیره تراانسان مکانی ارایه نماییم.