استفاده از بیومتریال کربنی در دریچه های مکانیکی قلب

پیشرفت های حاصل شده در فن آوری سنتز مواد پیشرفته سبب شده است، حوزه های جدید و رو به گسترشی از انواع کربن ظهور پیدا کند. در اواخر دهده 1960 میلادی، همکاری Jack C Bokres و Vincent Gott سبب توسعه کربن پیرولیت شد.
کربن پیرولیت از خون سازگاری و مقاومت سایشی خوبی برخوردار بوده لذا جایگزین مواد فلزی در دریچه های مصنوعی قلب شد. در 1990 نمونه جدید کربن پیرولیت بستر سیال به نام ON-X اختراع شد. کربن دارای چند آلوتروپی است. کربن پیرولیتی ساختاری شبه بلوری دارد. این کربن در اثر تجزیه حرارتی مواد هیدروکربنی مایع یا گازی به وجود می آید. تافنس کربن LTI، 25 برابر آلومینا است. کربن LTI به دلیل برخورداری از مجموعه ای از خواص همچون خون سازگاری، خواص فیزیکی و مکانیکی مطلوب و دوام مناسب، یکی از موفق ترین بیومتریال از نظر کاربرد و عملکرد به شمار می رود. از نظر بلورشناختی، در خصوص شروع ترک خستگی که در فلزات اتفاق می افتد در کربن LTI وجود ندارد و در صورتی که اجزای کربنی دریچه مکانیکی قلب به درستی طراحی و ساخته شده باشند و هیچگونه آسیب از خارج به آنها وارد نشود، دچار خستگی نخواهند شد. لازم به ذکر است از 4 میلیون ایمپلنت کاشته شده فقط 60 مورد دچار شکست شده اند. پس می-توان از شکست خستگی این ماده صرف نظر کرد.