بررسی ساختار ژنتیکی و دقت انتساب افراد به پنج جمعیت اسب با استفاده از نشانگرهای ریزماهواره

در بعضی موارد به دلیل هم پوشانی صفات ظاهری و عدم ثبت اطلاعات والدینی، تعیین نژاد یک اسب با مشکل مواجه می شود. استفاده از روش های مولکولی انتساب افراد به جمعیت اولیه می تواند کمک قابل توجهی در این زمینه باشد. تحقیق حاضر با هدف بررسی ساختار ژنتیکی و میزان دقت انتساب اسب ها به جمعیت های مبداء با استفاده از نشانگرهای ریزماهواره انجام گرفت. برای این منظور از 165 راس اسب شامل نژادهای کاسپین (35 نمونه)، عرب (36 نمونه)، ترکمن (30 نمونه) و تاروبرد (28 نمونه) و یک جمعیت آمیخته ترکمن- تاروبرد (36 نمونه) به  صورت تصادفی نمونه خون تهیه شد. واکنش زنجیره ای پلی مراز با استفاده از 12 نشانگر ریزماهواره توصیه شده توسط انجمن جهانی ژنتیک حیوانی (ISAG) انجام و محصولات حاصله روی ژل اکریل آمید 8 درصد تفکیک و با استفاده از رنگ آمیزی نیترات نقره نمایان شد. برآورد متغیرهای ژنتیکی مانند تعداد آلل موثر و میزان هتروزیگوسیتی مورد انتظار نشان دهنده تنوع ژنتیکی قابل توجهی در نشانگرهای مورد استفاده بود. از میان نشانگرهای بررسی شده، نشانگر AHT4 با 20/11 آلل بیشترین و نشانگر AHT5 با 28/4 آلل کمترین تعداد آلل موثر و نشانگر AHT4 (82/0) بیشترین و نشانگر ASB17 (67/0) کمترین میزان تنوع ژنتیکی را نشان دادند. بیشترین و کمترین میزان فاصله ژنتیکی بین نژاد تاروبرد و نژادهای عرب و کاسپین (91/0) و نژاد تاروبرد با جمعیت آمیخته (10/0) محاسبه شد. در مجموع نشانگرهای مورد استفاده توانستند 79 درصد از افراد را به درستی به جمعیت مبدا منتسب نمایند. بنابراین نشانگرهای ریزماهواره در برخی موارد کمک خوبی جهت تعیین منشاء نژادی اسب های کشور هستند.