تاثیر یک دوره تمرینات اسپارک بر پارامترهای راه رفتن و ظرفیت ریوی پسران کم توان ذهنی آموزش پذیر

بر اساس اصل تفاوت های فردی و ناهنجاری های ژنتیکی همواره افرادی با اختلافات قابل ملاحظه ای از نظر جسمی و ذهنی نسبت به افراد طبیعی وجود دارند. بخشی از این افراد، نوجوانان کم توان ذهنی هستند که در ابعاد فیزیولوژیکی و حرکتی دچار ناکارآمدی هایی هستند. هدف از پژوهش حاضر تعیین تاثیر یک دوره تمرینات اسپارک بر پارامترهای راه رفتن و ظرفیت ریوی پسران کم توان ذهنی است.

تحقیق از نوع نیمه تجربی بود و نتایج آن از نوع کاربردی محسوب می شود. جامعه آماری تحقیق حاضر شامل دانش آموزان کم توان ذهنی مدرسه پسرانه رحمت شهر ارومیه بودند که از این بین 30 نفر به صورت در دسترس (با توجه به ملاک های ورودی، با میانگین سنی 1.4±15.7) انتخاب و به صورت تصادفی به 2 گروه 15 نفری تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی بعد از پیش آزمون به مدت 12 هفته و هر هفته 3 جلسه در تمرینات اسپارک شرکت کردند. پس از اتمام دوره تمرینی همه اندازه گیری های متغیرها با همان شرایط اولیه تکرار شد. برای تحلیل اطلاعات به دست آمده از آزمون های t همبسته و مستقل استفاده گردید. داده های آماری جمع آوری شده به کمک نرم افزار آماری 22 SPSS تحلیل شد.

نتایج نشان داد که بین میانگین تغییرات پهنای راه رفتن، تغییرات طول گام، تغییرات طول دو گام، سرعت راه رفتن گروه تجربی و کنترل تفاوت معناداری وجود دارد (0.05P>). همچنین نتایج نشان داد که بین میانگین تغییرات زاویه انحراف پا، FVC،FEV1  و نسبت FVC/FEV1 گروه تجربی و کنترل تفاوت معناداری وجود ندارد.

به نظر می رسد این تمرینات برای بهبود پارامترهای راه رفتن دانش آموزان کم توان ذهنی مناسب است، اما برای بهبود ظرفیت ریوی پسران کم توان ذهنی نیاز به تمرینات با شدت بالاتر است.