اثربخشی آموزش خودتعلیمی کلامی بر علایم نقص توجه/بیش فعالی و تعلل ورزی تحصیلی نوجوانان مبتلا به اختلال نقص توجه/بیش فعالی

خودتعلیمی کلامی یکی از درمان های شناختی مناسب برای کودکان است، با این حال اثربخشی آن، به ویژه در بین نوجوانان و مشکلاتی چون نقص توجه و تعلل ورزی در بین این گروه چندان مورد توجه قرار نگرفته است. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش خودتعلیمی کلامی بر علائم نقص توجه/بیش فعالی و تعلل ورزی نوجوانان مبتلا به اختلال نقص توجه/بیش فعالی بود.
در قالب یک طرح نیمه آزمایشی پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل 16 نوجوان مبتلا به اختلال نقص توجه/بیش فعالی از بین مراجعان مراکز روانپزشکی و درمانی شهر تبریز و با توجه معیارهای ورود انتخاب شده و به صورت تصادفی در گروه های آزمایش و کنترل جایگزین شدند (هر گروه 8 نفر). پرسش نامه علائم مرضی کودک (CSI-4) و آزمون تعلل ورزی تحصیلی سواری بر روی هر دو گروه اجرا شد و سپس نوجوانان گروه آزمایش در 10 جلسه هفتگی انفرادی آموزش خودتعلیمی شرکت کردند، در حالی که گروه کنترل در این مدت هیچ مداخله ای دریافت نکردند و سپس ابزارهای پژوهش مجددا بر روی همه نفرات اجرا شد.
نتایج تحلیل کواریانس مربوط به اثربخشی آموزش خودتعلیمی کلامی نشان داد که تاثیر این مداخله بر نقص توجه و بیش فعالی/تکانشگری معنادار بوده و توانسته این علائم را کاهش دهد. همچنین طبق یافته های مربوط به اثربخشی خودتعلیمی کلامی بر تعلل ورزی حاکی نشان داد که نمرات شرکت کنندگان در تعلل ورزی عمدی، ناشی از خستگی و بی برنامگی و نمره کل تعلل ورزی در مرحله پس از مداخله کاهش یافته است.
یافته های تحقیق حاضر حاکی از این است که خودتعلیمی کلامی مداخله ای موثر و مطلوب برای درمان علائم نقص توجه و بیش فعالی و همچنین کاهش تعلل ورزی در بین این نوجوانان است.