عملکرد بهتر سیستم حسی- پیکری در کنترل پوسچر ورزشکاران نابینا نسبت به غیرورزشکاران

سیستم حسی-پیکری یکی از مهم ترین منابع حسی درگیر در کنترل پوسچر می باشد. هدف از پژوهش حاضر مقایسه عملکرد سیستم حسی-پیکری در کنترل پوسچر نابینایان ورزشکار و غیرورزشکاران نابینا و بینا بود.

30 مرد به طور هدفمند انتخاب شدند و در سه گروه ورزشکاران نابینای کلاس B1 گلبال (10 نفر)، افراد نابینای مطلق غیرورزشکار (10 نفر) و افراد بینای غیرورزشکار (10 نفر) قرار گرفتند. در شرایط آزمایشگاهی اطلاعات حس پیکری در کنترل پوسچر غالب گردید، سپس عملکرد سیستم کنترل پوسچر آزمودنی ها بر اساس میزان جابه جایی مرکز ثقل در جهت داخلی-خارجی، قدامی-خلفی و به صورت کلی با استفاده از دستگاه تعادل سنج بایودکس ارزیابی شد. مقایسه متغیرها در بین گروه ها با آزمون کروسکال والیس و یومن-ویتنی در سطح معناداری 05/0> Pو با نرم افزار SPSS نسخه 22 صورت گرفت.

نتایج آزمون کروسکال والیس نشان داد وقتی اطلاعات بینایی حذف و سر در وضعیت هایپراکستنشن است، میزان جابه جایی مرکز ثقل در جهت داخلی-خارجی (006/0=PML) و به صورت کلی (041/0=PTotal) بین سه گروه نابینای ورزشکار، نابینای غیرورزشکار و بینای غیرورزشکار تفاوت معناداری دارد. بر اساس نتایج آزمون یومن ویتنی، میزان جابه جایی مرکز ثقل در جهت داخلی-خارجی و به صورت کلی در گروه نابینای ورزشکار به طور معناداری کمتر از دو گروه غیرورزشکار نابینا (011/0=PMLو 049/0=PTotal) و غیرورزشکار بینا (003/0=PMLو 025/0=PTotal) بود.

در شرایطی که اطلاعات حس پیکری غالب است، کنترل پوسچر ورزشکاران گلبال بهتر از نابینایان غیرورزشکار و حتی افراد بینای غیرورزشکار بود، به نظر می رسد فعالیت های ورزشی و یا ماهیت رشته ورزشی گلبال در تقویت حس پیکری و بهبود کنترل پوسچر نقش موثری دارد.