بیومکانیک شروع و پایان راه رفتن با تاکید بر ابزار، سطح و اختلالات اسکلتی-عضلانی و عصبی: مقاله مروری سیستماتیک

یکی از رایج ترین فعالیت های حرکتی انسان راه رفتن است که جزئی لاینفک از بسیاری از فعالیت های روزمره و ورزش های رقابتی و گروهی می باشد. شروع راه رفتن، اولین گام پس از تغییر حالت از وضعیت ایستا به پویا و پایان راه رفتن آخرین گام پیش از تغییر حالت از وضعیت پویا به ایستا می باشد. با توجه به اینکه نوع سطح و پوششی که فعالیت بدنی روی آن انجام می‏شود، همچنین سن، بیماری ها و اختلالات اسکلتی-عضلانی افراد در عملکرد بیومکانیکی آنها تغییر ایجاد می‏کند، به نظر می رسد الگوی فعالیت عضلانی و پارامترهای بیومکانیکی شروع و پایان راه رفتن نه‏تنها متفاوت از راه ‏رفتن معمولی است، بلکه تحت تاثیر شرایط فردی و سطوح مختلفی که حرکت روی آن صورت می‎پذیرد نیز تغییر می کند. از سویی دیگر، عدم تعادل و سقوط افراد اغلب در شروع و پایان راه رفتن اتفاق می افتد، شناخت پارامترهای کینماتیکی و کینتیکی شروع و پایان راه رفتن اطلاعات سودمندی را جهت شناخت اختلالات این فاز از راه رفتن و آسیب شناسی و اصلاح عملکرد فراهم می کند. هدف از مطالعه حاضر، مروری بر پژوهش هایی است که از اواخر قرن بیستم تاکنون پیرامون متغیرهای بیومکانیکی شروع و پایان راه رفتن در شرایط و گروه های مختلف انجام شده است.
جستجوی مقالات در پایگاه های اطلاعاتی معتبر نظیر  Pub Med, Science Direct, Mendelyبا جستجوی کلمات کلیدی انجام گرفت. بیش از 300 مقاله پیرامون الگوی فعالیت عضلانی و پارامترهای بیومکانیکی شروع و پایان راه‏ رفتن یافت شد که پس از مطالعه و حذف مقالات با نتایج مشابه و مقالات مربوط به پروتکل های درمانی از مجموع مقالات یافت شده، بیش از 40 مقاله که به طور مستقیم مرتبط با موضوع مورد مطالعه بود، بررسی شد.
از مجموع مقالات یافت شده، پژوهش‎های متعددی پیرامون شروع و پایان نیمه ارادی راه رفتن، شروع و پایان راه رفتن بر سطوح مختلف و شروع و پایان راه‎ رفتن در گروه های سنی مختلف و یا افراد مبتلا به بیماری های عصبی-عضلانی یافت شد.
با توجه به مطالعات انجام شده می توان گفت اگرچه استراتژی های حرکتی متفاوتی در شروع راه رفتن با سرعت های کم و زیاد به کار گرفته می‎شود و همواره گروه جوان و سالمند الگوی فعالیت عضلانی متفاوتی را در فازهای مختلف در شروع راه رفتن به ‏کار می‏گیرند، ورزشکاران و افراد فعال به ‏دلیل برخورداری از قدرت عضلانی بهتر و زمان عکس العمل کوتاه تر از مکانیسم های جبران برای پیشگری از سقوط و بروز آسیب بهره می‏برند.