تاثیر آبیاری، محلول پاشی متانول و تراکم بوته بر صفات مورفوفیزیولوژیکی، عملکرد و اجزای عملکرد پنبه

به منظور ارزیابی اثر آبیاری، محلول پاشی متانول و تراکم بوته بر صفات مورفوفیزیولوژیکی، عملکرد و اجزای عملکرد پنبه، آزمایشی به صورت کرت های دوبار خرد شده در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال 1393 اجرا گردید. دور آبیاری (آبیاری پس از 120 و 240 میلی متر تبخیر تجمعی از تشتک تبخیر) به عنوان فاکتور اصلی، محلول پاشی متانول (صفر، 10 و 20 درصد حجمی) به عنوان فاکتور فرعی و تراکم بوته (10 و 20 بوته در متر مربع) به عنوان فاکتور فرعی فرعی بود. نتایج نشان داد که دور آبیاری اثر معنی داری بر ارتفاع بوته ، تعداد انشعابات ساقه اصلی، قطر ساقه، هدایت روزنه ای، شاخص کلروفیل، محتوای نسبی آب برگ، تعداد غوزه در متر مربع، عملکرد پنبه دانه و الیاف، عملکرد وش و عملکرد بیولوژیک داشت. با کاهش دور آبیاری از 240 به 120 میلی متر تبخیر تجمعی این صفات به طور معنی دار و به ترتیب 3/16، 8/48، 3/25، 4/105، 6/11، 6/23، 9/60، 8/60، 6/76، 9/68 و 6/55 درصد افزایش یافت. محلول پاشی متانول نیز تعداد غوزه در متر مربع و عملکردهای دانه، الیاف، وش و بیولوژیک را به طور معنی داری افزایش داد. همچنین ارتفاع بوته، تعداد غوزه در مترمربع و عملکردهای دانه، الیاف، وش و بیولوژیک با افزایش تراکم از 10 به 20 بوته در متر مربع، به طور معنی‎دار و به ترتیب 4/14، 5/23، 4/15، 7/26، 2/21 و 6/17 درصد افزایش یافت. به طور کلی بر اساس نتایج این آزمایش تیمار آبیاری پس از 120 میلی متر تبخیر از تشتک تبخیر، محلول پاشی 10 درصد حجمی متانول و تراکم 20 بوته در مترمربع برای زراعت پنبه در بیرجند مناسب به نظر می رسد.