نقش محبت در سلوک معنوی بر مبنای آموزه ‏های فاطمی(سلام‏ الله علی ها)

محبت، گوهر بنیادین خلقت و شریعت است که در قوس نزول نقش فاعلیت ایجادی و درقوس صعود نقش فاعلیت اکمالی دارد. به تعبیر حکیمان متاله و عارفان ربانی، خدای سبحان "فاعل بالعشق" است. هستی در عرفان اسلامی، مرهون و مدیون مقام"جلاء و استجلاء" می‏باشد که تبیین این حقیقت معرفتی و رقیقت معنویتی از ضرورت و اهمیت خاصی برخوردار است که نوشتار حاضر عهده دار بیان و تبیین هندسه‏ی نقش محبت در سلوک معنوی بر مدار منظومه‏ی آموزه‏های فاطمی(سلام‏ الله ‏علی ها)،خواهد بود. چه اینکه محبت در سلوک معنوی از حیث معرفت شناختی به مثابه مولد و مولود معرفت و از حیث سلوکی، عامل و موجب نورانیت است که خود عامل تلطیف عقلی- ادراکی و در نتیجه تذکیه‏ی عقل، اشراقات علمی و تظهیر قلبی – اشراقی و در نتیجه موجد علم لدنی-الهامی خواهد شد و آثار ماندگار قابل رویت و رویتی در نیل به مقام فنای فی الله ، قرب و لقای رب دارد.
پرسش پیش روی مقاله این است که «محبت چه نقشی در سلوک معنوی بر اساس آموزه‏های فاطمی(سلام‏ الله ‏علی ها) دارد»؟ بنابراین نوشتار حاضر عهده‏دار تحلیل و تعلیل آموزه‏های توصیفی و توصیه‏ای فاطمه زهرا(سلام‏ الله ‏علی ها) با هدف نشان دادن نقش محبت در دو ساحت معرفتی(مقام شناختن) و معنویتی(مقام شدن) می‏باشد که به روش نقلی، توصیفی-تحلیلی و غور در معارف فاطمی(سلام‏ الله ‏علی ها) با مواجهه استنادی-استشهادی و اصطیادی-اجتهادی درصدد استکشاف عرفان اهل بیتی و سلوک ثقلینی است.