بررسی آزمایشگاهی الگوی جریان و توپوگرافی بستر در حضور آبشکن های متخلخل جاذب، دافع و قائم در کانال با بستر فرسایش پذیر

از جمله روش های حفاظت از سواحل که در دهه های اخیر در رودخانه ها مورد توجه قرار گرفته است، استفاده از آبشکن هاست. آبشکن ها بر روی خطوط جریان اثر گذاشته و با ایجاد تغییراتی در سرعت و جهت جریان موجبات تغییرات عمده در توپوگرافی بستر در اطراف آبشکن و هم چنین سواحل را فراهم می آورند. شناخت و جهت دهی به این تغییرات منجر به ساماندهی به صرفه رودخانه در نواحی موردنظر خواهد شد. در تحقیق حاضر تاثیر آبشکن های باز توری سنگی قائم، جاذب و دافع در مسیر جریان بر توپوگرافی بستر و الگوی جریان مورد بررسی قرار گرفته است. در این بررسی عملکرد آبشکن های مذکور با آبشکن بسته مقایسه خواهد شد. نتایج نشان می دهد که با کاهش درصد تخلخل آبشکن ها، انحراف جریان اصلی و شدت جریان های ثانویه حول آبشکن افزایش یافته که این امر موجب افزایش تغییرات توپوگرافی بستر و ایجاد حفره های بزرگ تر حول آبشکن می شود. با افزایش شدت فرسایش حول آبشکن، رسوبگذاری در کناره ها افزایش می یابد.
بیشترین آبشستگی (نسبت آبشستگی به عمق جریان) مربوط به آبشکن قائم بسته به میزان 9/0 و کمترین این پارامتر مربوط به آبشکن جاذب با تخلل 50 درصد به میزان 23/0 می باشد. حداکثر مقادیر آبشستگی برای همه آبشکن ها در دماغه آبشکن رخ داده است. همچنین در بررسی مقادیر حداکثر سرعت طولی، عرضی و قائم سرعت، به ترتیب برای آبشکن قائم بسته 43، 20 و 14- سانتی متر بر ثانیه و برای آبشکن جاذب با تخلخل 50 درصد، 43، 9/15 و 11- سانتی متر بر ثانیه می باشد.