سرواپیدمیولوژی توکسوکاریازیس در کودکان 12-2 سال مراجعه کننده به مراکز بهداشتی- درمانی شهر کرمانشاه در سال 1397

 توکسوکاریازیس (Toxocariasis) یکی از عفونت های مشترک بین انسان و حیوان می باشد که با توجه به بومی بودن آن در کشور و منطقه می تواند به عنوان یک مشکل بهداشتی در گروه های آسیب پذیر محسوب گردد. در این ارتباط، مطالعه حاضر با هدف برآورد میزان خطر آلودگی به توکسوکارا کنیس و مواجهه با انگل آن در کودکان انجام شد.

 مطالعه توصیفی- مقطعی حاضر در ارتباط با 621 کودک 12-2 ساله مراجعه کننده به مراکز بهداشتی- درمانی شهر کرمانشاه انجام شد. پس از نمونه برداری و ثبت ویژگی های جمعیت شناختی، نمونه ها از نظر وجود آنتی بادی IgG ضد توکسوکارا کنیس با استفاده از روش الایزا مورد سنجش قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها نیز با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون دقیق فیشر انجام شد.

 از میان 621 نمونه سرم که در این مطالعه مورد آزمایش قرار گرفتند، هشت نمونه (1/3 درصد) از نظر وجود آنتی بادی ضد توکسوکارا کنیس مثبت بودند که از این تعداد ، پنج نفر پسر و سه نفر دختر بودند و تمامی آن ها در مناطق شهری سکونت داشتند. هیچ یک از این افراد سابقه خاک خواری، لمس و بازی با سگ را نداشتند و تنها در محل زندگی یک کودک، سگ نگهداری می شد.

 نتایج نشان دادند که میزان شیوع سرمی آلودگی به توکسوکاریازیس در کودکان مورد بررسی نسبتا پایین است؛ هرچند که تایید کننده برقراری چرخه انتقال انگل در منطقه می باشد؛ از این رو با توجه به اهمیت بهداشتی آن، تدوین و اجرای راه کارهایی به منظور کنترل و پیشگیری از این عفونت در میزبانان نهایی انگل جهت کاهش هرچه بیشتر عفونت های انسانی، لازم و ضروری به نظر می رسد.