گزارش موردی از تاثیر فیزیوتراپی بر اختلالات مفصل گیجگاهی فکی به دنبال شکستگی سمفیزیس استخوان مندیبل

 اختلال در مفصل گیجگاهی فکی (TMJ: Temporomandibular Joint) به دنبال شکستگی استخوان مندیبل می تواند موجب محدودیت حرکتی دهان به ویژه در بازشدن، آتروفی عضلات و درد شود. در این ارتباط، مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر روش های موبیلیزاسیون دستی همراه با سایر مدالیتی های فیزیوتراپی بر بهبود عملکرد مفصل TM در یک بیمار با شکستگی سمفیزیس استخوان مندیبل انجام شد.

 بیمار دختری 16 ساله بود که با محدودیت حرکتی و درد شدید در ناحیه فک که موجب ناتوانی بیمار در بازکردن دهان شده بود به کلینیک فیزیوتراپی بیمارستان بعثت دانشگاه علوم پزشکی همدان مراجعه نموده بود. بیمار یک ماه قبل در اثر شکستگی در ناحیه سمفیزیس استخوان مندیبل تحت جراحی باز برای جااندازی و ثابت کردن محل شکستگی قرار گرفته بود. شدت درد بیمار توسط VAS (Visual Analog Scale) و حداکثر باز شدن دهان از طریق اندازه گیری فاصله بین لبه دندان های پیشین مرکزی در فک بالا و پایین با استفاده از خط کش و بر حسب میلی متر اندازه گیری شد. سپس، پنج جلسه درمان فیزیوتراپی به صورت یک روز در میان شامل: TENS (Transcutaneous Electrical Nerve Stimulation) ، اولتراسوند، کیسه گرما و روش های موبیلیزاسیون دستی میتلند (Maitland) برای هر دو مفصل TM انجام شد. پس از پنج جلسه فیزیوتراپی، درد بیمار به طور قابل توجهی کاهش یافت و حداکثر باز شدن دهان نیز بهبود یافت.

 مداخلات درمانی فیزیوتراپی شامل مدالیتی های فیزیکی همراه با روش های موبیلیزاسیون دستی می توانند یک روش موثر در درمان اختلالات مفصل TM پس از شکستگی های استخوان مندیبل باشند و موجب بهبود سریع تر عملکرد این مفصل شوند.