روش آیت الله خویی در توحید مختلفات

راویانی با اسامی مشترک، همواره در میان اسناد احادیث شیعه و اهل سنت یافتمی شوند ؛ اما اینکه کدام یک از این راویان مشترک، دارای یک هویت هستند به بررسی ، پژوهش و گرد آوری قرائن و شواهد نیازمند است. بحث از وحدت و تعدد عناوین راویان ، از مباحث مورد نیاز دانش سند شناسی است و ثمره آن، در جرح وتعدیل راویان و میزان اعتبار سند، اثر گذار است. پژوهش حاضر با استفاده از روش توصیفی - تحلیلی و با بررسی آرای آیت الله خویی در «معجم رجال الحدیث» این موضوع را به جهت یافتن قواعد اشتراک یابی، واکاویده است. ایشان تنها احتمال اتحاد دو عنوان را برای حکم به اتحاد کافی نمی داند و همواره بازتاب اتحاد یا تعدد دو عنوان را در طبقه راویان و نیز گزارش های اصول اولیه رجالی جسته است و در این مسیر، به برخی قرائن تمسک کرده است؛ قراینی همچون دارای کتاب همسان بودن، طریق روایی مشترک، اشتراک در شرح حال. از نظر ایشان اختلاف طبقه موجب تعدد راویان و اشتراک طبقه موجب یکی بودن مصداق آن عناوین است مگر در جایی که راوی آنها قیدی ذکر نموده باشد همچنانکه تعدد عنوان در اصول اولیه رجالی در حکم به تعدد لازم است. آیت الله خویی حکم نهایی را با مطالعه و ارزیابی تک تک این قرائن در کنار یکدیگر صادر کرده است.