مقایسه دوازده هفته تمرین تناوبی شدید و تداومی با شدت متوسط بر بیان پروتئین های میتوکندریاییPGC1α و Tfam در عضله دوقلوی رت های سالمند

تمرین استقامتی به افزایش پروتئین ها، آنزیم ها و عملکرد میتوکندریایی در نمونه های انسانی و حیوانی منجر می شود. هدف پژوهش حاضر مقایسه 12 هفته تمرین تناوبی شدید (HIIT) و تداومی با شدت متوسط (MICT) بر بیان پروتئین های میتوکندریایی PGC-1a و TFAM در عضله دوقلو رت های سالمند بود. در این مطالعه تعداد 45 رت نژاد ویستار سالمند 22 ماهه (325-375 گرم) تصادفی به سه گروه HIIT، تمرین تداومی با MICT و گروه کنترل تقسیم شدند. تمرین ورزشی در گروه HIIT در هفته اول 20 دقیقه(2 دقیقه با شدت 85 تا 90 درصد VO2max و 2 دقیقه بازیافت (با شدت 45 تا 50 درصد VO2max) آغاز شد و در هفته دوازدهم به 48 دقیقه رسید. برنامه تمرینی در گروه MICT با 20 دقیقه (با شدت 65 تا 70 درصد VO2max) آغاز و در هفته دوازدهم به 48 دقیقه رسید. مقادیر بیان پروتئین های PGC-1α و Tfam عضله دوقلو به روش وسترن بلات سنجیده شد. از روش آماری تحلیل واریانس-یک راهه برای تجزیه تحلیل داده ها استفاده شد. بیان پروتئین PGC-1α در دو گروه HIIT (0/001 > p) و MICT (0/01> p) در مقایسه با گروه کنترل افزایش معناداری داشت. همچنین، مقادیر پروتئین PGC-1α در گروه HIIT در مقایسه با گروه MICT افزایش معناداری داشت (0/01 > p). بیان پروتئین Tfam  در گروه HIIT (0/01 > p) و MICT (0/05 > p) در مقایسه با گروه کنترل افزایش معناداری داشت.  HIIT در مقایسه با MICT به افزایش بیشتر بیان پروتئین های PGC-1α و Tfam در عضله دوقلوی رت های سالمند شده منجر است.