اثربخشی آموزش مهارت های زندگی بر بهزیستی روان شناختی و شادکامی زنان سالمند

سالمندی موفق یکی از مفاهیم اصلی در پیری شناسی است. امروزه توجه پژوهش ها از افراد پیر ضعیف و آسیب دیده به افراد سالمند با ناتوانی ها و بیماری های کمتر، سطوح بالای عملکرد فیزیکی و شناختی و درگیری های اجتماعی فعال معطوف گشته است. در همین راستا هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی مهارت های زندگی بر بهزیستی روان شناختی و شادکامی در زنان سالمند عضو کانون جهاندیدگان شهرستان آباده بود. روش این پژوهش نیمه آزمایشی و طرح پژوهش از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه زنان سالمند عضو مرکز جهاندیدگان شهرستان آباده در سال 97-96 تشکیل دادند. با در نظر گرفتن ملاک های ورود، افراد واجد شرایط شرکت در مطالعه انتخاب و بصورت تصادفی در گروه های 15 نفری آزمایش و کنترل جایدهی شدند. گروه آزمایش به مدت 10 جلسه (هر جلسه 70 دقیقه) تحت آموزش مهارت های زندگی قرار گرفتند و گروه کنترل در این مدت هیچ آموزشی دریافت نکردند. در این پژوهش از پرسش نامه بهزیستی روان شناختی ریف و پرسش نامه شادکامی آکسفورد (آرگیل، مارتین و کروسلند) استفاده شد. یافته های حاصل از تحلیل کوواریانس تک متغیری نشان داد که در پس آزمون بین میانگین نمرات بهزیستی روان شناختی و شادکامی گروه آزمایش و گروه کنترل تفاوت معناداری در پس آزمون وجود داشت، به عبارت دیگر آموزش مهارت های زندگی باعث افزایش معنادار بهزیستی روان شناختی و شادکامی در زنان سالمند گردید. با این حال قابل ذکر است که در مرحله پیگیری (پنج ماه بعد از آموزش) تفاوت معناداری بین متغیرهای دو گروه مشاهده نشد کهمی تواند بر برگزاری مجدد این دوره ها در فواصل زمانی کوتاه برای سالمندان صحه گذارد. یافته های این پژوهش ضرورت کاربرد برنامه های آموزش مهارت های زندگی در راستای بهبود بهزیستی روان شناختی و شادکامی در زنان سالمند را خاطر نشان می سازد