اثر پلاسمای سرد اتمسفری بر بقای سلول های سرطانی سینه (MDA-MB-231) و دهانه ی رحم (Hela)

اخیرا گزارشاتی در زمینه استفاده از پلاسمای سرد اتمسفری در درمان سرطان منتشر شده است. در این مطالعه اثرات انتخابی پلاسمای سرد بر سلول های سرطانی سینه (MDA-MB-231) و دهانه رحم (Hela)  به عنوان یک روش درمانی جدید سرطان مورد مطالعه قرار گرفت.

 در این مطالعه تجربی، پلاسمای سرد اتمسفری توسط جت پلاسما تولید گردید و طیف سنجی نوری به منظور بررسی رادیکال های آزاد تولید شده توسط پلاسما به کار گرفته شد. هم چنین اثرات ترکیب های گازی هلیوم و هلیوم-اکسیژن و بازه های زمانی تابش پلاسما بر زیست پذیری سلول های MDA-MB-231 و Hela بلافاصله، 24 و 48 ساعت پس از تابش توسط تست MTT تعیین شدند. به منظور بررسی اثرات انتخابی پلاسما، روش تیمار مستقیم بر زیست پذیری سلول های نرمال فیبروبلاست مورد ارزیابی قرار گرفت.

بررسی نتایج طیف سنجی نوری نشان داد که با کاهش فاصله ی نمونه از نازل تابش و افزایش ولتاژ کاری رادیکال های آزاد تولید شده توسط پلاسما افزایش می یابند. افزایش زمان تابش مستقیم پلاسما از یک تا پنج دقیقه سبب کاهش زیست پذیری سلول های سرطانی گردید. بیش ترین پاسخ ضد سرطانی 48 ساعت پس از تابش پلاسما و در ترکیب گازی هلیوم-اکسیژن مشاهده شد. هم چنین نتایج نشان داد که سلول های سرطانی به تیمار با پلاسما نسبت به سلول های نرمال فیبروبلاست حساس تر هستند.

 با توجه به نتایج امید بخش این مطالعه در کاهش زیست پذیری سلول های سرطانی و اثر سمی کم تر بر سلول های نرمال، روش درمانی پلاسمای سرد می تواند به عنوان یک روش جدید مورد بررسی بیش تر قرار گیرد.