مقایسه اثر تمرین تناوبی شدید و تداومی بر سطوح پلاسمایی فاکتورهای فیبرینولیتیک در بیماران CAD

تضعیف عملکرد فیبرینولیز یک عامل پاتوژنیک بسیار مهم در پیشرفت بیماری CAD محسوب می شود و تمرینات ورزشی مختلف از روش های متفاوتی باعث بهبود عملکرد سیستم فیبرینولیتیک در این بیماران می شوند. این تحقیق اثر دو نوع تمرین تناوبی و تداومی را بر برخی شاخص های فیبرینولیتیک بیماران CAD مطالعه می کند.

تعداد 30 نفر بیمار واجد شرایط به صورت داوطلبانه در 3 گروه تمرین تناوبی، تمرین تداومی و گروه کنترل تقسیم و گروه های تمرینی به مدت 12 هفته و 3 جلسه در هفته تمرین کردند. تغییرات آنتی ژن TAFI و کمپلکس t-PA/PAI-1 قبل و بعد از دوره تمرین با استفاده از آزمون آماری کوواریانس آنالیز شدند.

بین تغییرات آنتی ژن TAFI در گروه های کنترل با تناوبی و همچنین کنترل با تداومی تفاوت معنی داری وجود نداشت (05/0<P) اما کمپلکس t-PA/PAI-1 در هردو گروه تناوبی (0/001=p) و تداومی (0/001=p) نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری کاهش یافت. کاهش آنتی ژن TAFI در گروه تناوبی به طور معنی داری بیشتر از گروه تداومی بود (028/0P=) در مقابل کاهش کمپلکس t-PA/PAI-1 در گروه تداومی به طور معنی داری بیشتر از گروه تناوبی بود (024/0P=).

به نظر می رسد تمرینات تناوبی و تداومی هر کدام از طریق مکانیزم جداگانه ای باعث ایجاد اثرات مطلوب در سیستم فیبرینولیتیک بیماران CAD می شوند و شاید بتوان گفت که استفاده از هر دو نوع تمرین برای بهبود عملکرد این سیستم در بیماران CAD ضروری است.