اثربخشی آموزش مهارت های مثبت اندیشی بر انگیزه پیشرفت و شادکامی معلولین

مطالعات درباره مثبت نگری نشان می دهد که افراد دارای سبک تبیینی خوش بینانه و به عبارت دیگر، افراد مثبت نگر، در مقایسه با افراد دارای سبک تبیینی بدبینانه، به هنگام رویارویی با رویداد های استرس زای عمده زندگی، کمتر به ضعف سلامت جسمانی یا افسردگی و ناامیدی دچار می شوند یا به خودکشی دست می زنند. بنابراین هدف این پژوهش تعیین اثربخشی آموزش مهارت های مثبت اندیشی بر انگیزه پیشرفت و شادکامی معلولان است.

این مطالعه از نوع نیمه آزمایشی (مداخله ای) پیش آزمون-پس آزمون با گروه آزمایش و کنترل است. جامعه آماری شامل همه معلولان جسمی حرکتی مذکر، در رده سنی20 تا 24 سال شهر جاجرم (50 نفر) بود که با روش نمونه گیری در دسترس چهل نفر که نمرات پایینی از نظر میزان انگیزه پیشرفت و شادکامی کسب کرده بودند، انتخاب و به دو گروه آزمایش (بیست نفر) و کنترل (بیست نفر) تقسیم شدند. گروه آزمایش تحت آموزش مهارت های مثبت اندیشی به مدت هشت جلسه یک ونیم ساعته قرار گرفتند. میزان انگیزه پیشرفت نمونه با پرسش نامه انگیزه پیشرفت ACMT و میزان شادکامی با پرسش نامه شادکامی آکسفورد (1989) اندازه گیری شد. یک هفته پس از پایان آموزش ، مجددا پس آزمون برای هر دو گروه اجرا شد.

نتایج آزمون با استفاده از تحلیل کوواریانس تجزیه وتحلیل شد. با بررسی نمونه ها نتایج نشان داد، آموزش مهارت های مثبت اندیشی در افزایش انگیزه پیشرفت و شادکامی به طور معناداری موثر بوده است (0٫001>p).

یافته ها بیانگر تاثیر آموزش مهارت های مثبت اندیشی بر افزایش انگیزه پیشرفت و شادکامی معلولان جسمی حرکتی است. لازم است مراکز بهزیستی درباره افزایش مهارت های زندگی و نگاه مثبت این عزیزان گام های بیشتری بردارند و برنامه ریزی های دقیق تری ارائه دهند.