نقش میانجی گر افسردگی و اضطراب در رابطه بین راهبردهای نشخوار ذهنی و سرکوبی فکر و افکار خودکشی

فرایندهای شناختی درگیر که به افزایش آسیب پذیری در رفتارهای خودکشی گرا منجر می شود، به خوبی بررسی نشده است. هدف پژوهش حاضر، تعیین نقش میانجی گر افسردگی و اضطراب در رابطه بین راهبردهای تنظیم هیجانی نشخوار ذهنی و سرکوب فکر و افکار خودکشی بود.

پژوهش توصیفی از نوع هم بستگی و جامعه آماری شامل تمام ساکنان شهر کرج در بهار سال 1395 به تعداد یک میلیون و 614هزار و 626 نفر بود که از میان آن ها 351 نفر به روش نمونه برداری خوشه ایچندمرحله ای تصادفی انتخاب شدند. ابزار پژوهش، شامل مقیاس افکار خودکشی بک (1979)، پرسش نامه افسردگی بک (1996)، پرسش نامه اضطراب بک (1988)، مقیاس سبک های پاسخ نشخواری نولن-هوکسیما و مارو (1991) و پرسش نامه سرکوب خرس سفید وگنر و زاناکاس (1994) بود. داده ها با استفاده از نرم افزار آموس، روش الگویابی معادله های ساختاری و برآورد بیشینه احتمال و در سطوح معناداری 0٫01 و 0٫05 تحلیل شدند. 

ضریب مسیر مستقیم بین راهبرد تنظیم هیجانی نشخوار ذهنی با افکار خودکشی (0٫042=p و 0٫132=β) مثبت و در سطح 0٫05 و ضرایب مسیر مستقیم بین راهبرد تنظیم هیجانی نشخوار ذهنی با افسردگی (0٫001=p و 0٫702=β)، راهبرد تنظیم هیجانی نشخوار ذهنی با اضطراب (0٫001=p و 0٫596=β)، راهبرد تنظیم هیجانی سرکوبی فکر با اضطراب (0٫007=p و 0٫124=β) و افسردگی با افکار خودکشی (0٫001=p و 0٫305=β) مثبت و در سطح 0٫01 معنادار بود. نتایج پژوهش حاضر نشان داد افسردگی، رابطه بین راهبرد تنظیم هیجانی نشخوار ذهنی و افکار خودکشی را میانجی گری کرد (0٫001= pو 0٫214= β). 

با توجه به یافته های این پژوهش، نشخوار ذهنی با مانع شدن از به کارگیری گزینه های سازگارانه تر از جمله حل مسئله، خطر افسردگی و در نهایت، افکار و رفتارهای خودکشی گرا را افزایش می دهد.