تاثیر تمرین هوازی بر سطوح پروتئین HMGB1 و برخی شاخص های استرس اکسیداتیو در موش-های صحرایی دارای درد نوروپاتی دیابت

التهاب عصبی نقش محوری در توسعه درد نوروپاتی دیابت بازی می کنند. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرین هوازی بر سطوح پروتئین HMGB1 و برخی شاخص های استرس اکسیداتیو در موش های صحرایی با درد نوروپاتی دیابت است.

در این بررسی، 40 سر موش صحرایی نر ویستار 8 هفته ای (محدوده وزنی 2/10±220 گرم) به طور تصادفی در چهار گروه نوروپاتی دیابت، نوروپاتی دیابت تمرین، سالم تمرین و کنترل سالم قرار گرفتند. دیابت با تزریق STZ(mg/kg 50) القاء شد. پس از تائید ایجاد نوروپاتی دیابت توسط تست های رفتاری، گروه های تمرین، شش هفته تمرین هوازی تداومی با شدت متوسط 15 متر در دقیقه برای 30 دقیقه روی تردمیل اجرا کردند. سطح سرمی پروتئین HMGB1 با تکنیک الایزا و غلظت مالون دی آلدهید (MAD) و فعالیت آنزیم های سوپراکسید دیسموتاز (SOD) و کاتالاز (CAT) در بافت نخاع توسط روش های بیوشیمیایی اندازه گیری شد. آزمون آنالیز واریانس دو راهه و آزمون تعقیبی توکی برای تحلیل آماری استفاده گردید.

تمرین هوازی باعث کاهش معنی دار سطح سرمی پروتئین HMGB1 و غلظت MAD و افزایش فعالیت آنزیم های SOD و CAT نسبت به گروه نوروپاتی دیابت شد (P<0.05). همچنین سطوح پروتئین HMGB1 و غلظت MAD افزایش و فعالیت آنزیم های SOD و CAT در گروه نوروپاتی دیابت کاهش داشت P<0.05)).

به نظر می رسد تمرین هوازی سطوح پروتئین HMGB1 و استرس اکسیداتیو را تعدیل و حساسیت نوسیسپتورها به عوامل درد زا را بهبود می بخشد. پیشنهاد می شود که تمرین هوازی به عنوان یک مداخله درمانی غیردارویی برای بیماران دیابتی به منظور کاهش درد نوروپاتیک استفاده شود.