اثربخشی طرحواره درمانی بر ارزش های ازدواج و رغبت به ازدواج در دختران مجرد شهر تهران

واقعیت های موجود در جامعه نشان می دهند که رغبت و تمایل جوانان به ازدواج کاسته شده و تاخیر در ازدواج، کم کم در حال تبدیل شدن به یک شیوه و امتیاز اجتماعی است. پژوهش حاضر به منظور تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر ارزش های ازدواج و رغبت به ازدواج در دختران مجرد انجام شد.

روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی بود. با استفاده از نمونه گیری غیر تصادفی 46 دختر دانشجوی در دسترس، در دانشگاه آزاد واحد تهران مرکز در سال تحصیلی 97-96 انتخاب شدند و به طور تصادفی در گروه های آزمایش و کنترل جای گرفتند. گروه آزمایشی به مدت 8 جلسه تحت آموزش طرحواره درمانی قرار گرفتند. آزمودنی ها قبل و بعد از انجام مداخلات به پرسشنامه های ارزش های ازدواج و رغبت به ازدواج پاسخ دادند. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس چنه متغیری بررسی شدند.

نتایج نشان داد که آموزش طرحواره درمانی توانست ارزش های برابرنگری، خودپیروی عقلانی و رغبت به ازدواج را افزایش و ارزش های خودپیروی عاطفی و سلسله مراتبی را کاهش دهد (01/0>p).

نتایج پژوهش شواهدی را پیشنهاد می کند که آموزش طرحواره درمانی برای بهبود ارزش های ازدوج و رغبت به ازدواج روش مناسبی می باشد.