سنجش و اولویت بندی مولفه های ظرفیت سازگاری جوامع محلی در مواجهه با تغییر اقلیم (منطقه مورد مطالعه: شهرستان گناباد)

جوامع روستایی در حوزه های آبخیز ساکن هستند و بر اساس شرایط اقلیمی و زمین شناسی خاصی که هر حوزه آبخیز دارد، از آن ها برای زندگی خود استفاده مفید می کنند. امروزه خطری غیر از خطرات معمول اقلیمی گریبان گیر آبخیز نشینان و معیشت آن ها است و آن هم تغییرات اقلیمی ناشی از فعالیت های انسانی، به عبارت دیگر گرمایش جهانی حاصل از سوختن سوخت های فسیلی است. بر این اساس در این پژوهش با استفاده از شاخص های تعریف شده در پنج سرمایه طبیعی، اجتماعی، فیزیکی، انسانی و اقتصادی به بررسی مقادیر پنج سرمایه موثر در میزان ظرفیت سازگاری آبخیزنشینان نسبت به پدیده تغییر اقلیم در سه روستای حاجی آباد، گیسور و نوده پشنگ در شهرستان گناباد پرداخته شده است. در این مطالعه با توجه به همگنی اقلیمی 3 روستا در اقلیم خشک شهرستان گناباد انتخاب شده است. در این پژوهش ابتدا بر اساس پرسش نامه میزان هر یک از شاخص های پنچ گانه و مصاحبه های سازمان یافته با گروه های هدف در سه روستای ناحیه کویری به ترتیب برابر با 11/3، 39/3، 14/3، 26/3، 7/2 محاسبه گردید. هم چنین با استفاده از آزمون فریمن، مشخص شد که تفاوت معنی داری بین سرمایه های مختلف وجود دارد که به ترتیب، سرمایه های اجتماعی، انسانی، فیزیکی، طبیعی و اقتصادی بیشترین تاثیر را در میزان ظرفیت سازگاری آبخیزنشینان دارند لذا بهتر است که برای حل مشکلات آبخیزنشینان، از سرمایه های اجتماعی و انسانی برای به جریان انداختن سرمایه های دیگر (فیزیکی، طبیعی و اقتصادی) استفاده کرد.