کیفیت نشاء و میوه گوجه فرنگی Solanum lycopersicum L. رقم سوپرآ در پاسخ به تغذیه ساکارز و اسیدبوریک

ساکارز به عنوان منبع کربوهیدرات و بور به عنوان عامل تاثیرگذار در انتقال کربوهیدرات، در رشد نشاها تاثیر مثبت دارد. در این تحقیق به اثر تغذیه ساکارز و اسیدبوریک روی کیفیت نشا در خزانه و میوه گوجه فرنگی در مزرعه پرداخته شده است. ابتدا بذور رقم سوپرآ در سینی نشا کشت شدند. نشاها به دو گروه 1- محلول پاشی در خزانه، 2- محلول پاشی پس از انتقال به مزرعه، تقسیم شدند. محلول پاشی هر گروه طی سه مرحله با غلظت های 0، 5 و 10 درصد ساکارز و 0، 1/0 و 2/0 درصد اسیدبوریک، انجام شد. نتایج نشان داد که تغذیه با ساکارز و بور در خزانه، طول نشا و سطح برگ را تا 30 درصد نسبت به شاهد کاهش داد که برای کاهش استرس ناشی از انتقال به مزرعه مناسب می باشد. در نتیجه ی کاهش رشد قسمت هوایی، نسبت ریشه به ساقه نشاها تا 35 درصد نسبت به شاهد افزایش یافت. همچنین محلول پاشی نشاها با 10 درصد ساکارز همراه با 1/0 درصد اسیدبوریک، موجب افزایش وزن خشک ساقه نشا تا 04/0 گرم و کاروتنوئید تا 214/0 میلی گرم در گرم وزن تر شد. پس از انتقال به مزرعه نیز، بیشترین تعداد گل با 86/114 و بالاترین تعداد خوشه با 7/19 عدد در اسیدبوریک 2/0 درصد مشاهده شد. همچنین افزایش تعداد میوه تا 70/18 عدد در ساکارز پنج درصد همراه با اسیدبوریک 1/0 درصد نسبت به شاهد (40/10 عدد) دیده شد. به طور کلی بالا بردن ذخایر کربوهیدراتی نشا از طریق محلول پاشی با ساکارز عامل کلیدی استقرار در مزرعه می باشد. از طرف دیگر بور انتقال ساکارز را درون گیاه میسر می سازد.