تاثیر چارانتین بر بیان ژن Pdx1 در رت های دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

پروتئین Pdx1 یک فاکتور رونویسی است که در تکوین پانکراس و تنظیم بیان ژن انسولین نقش کلیدی دارد و هدف از مطالعه حاضر ارزیابی ماده موثر چارانتین بر درمان بیماری دیابت و افزایش بیان ژن Pdx1 در دیابت است که این ژن یک ژن کلیدی در رونویسی از پانکراس می باشد.

در مطالعه تجربی حاضر تعداد 42 سر رت نر بالغ نژاد ویستار به صورت تصادفی به 7 گروه شاهد سالم، شاهد دیابتی، کنترل متفورمین، کنترل چارانتین 150 میلی گرم بر کیلوگرم و سه گروه دریافت کننده ماده موثر چارانتین با دوز (50، 100 و 200 میلی گرم بر کیلوگرم) تقسیم شدند. همه گروه به جز گروه شاهد و کنترل چارانتین، با ماده شیمیایی استرپتوزوتوسین با تزریق درون صفاقی دیابتی شدند. پس از آن به مدت چهار هفته ماده موثر چارانتین را دریافت کردند. در پایان داده ها مورد ارزیابی آماری قرار گرفت.

 با توجه به داده های به دست آمده می توان دریافت که کمترین میزان بیان مربوط به گروه دیابتی (C) و بیشترین میزان بیان بین گروه های دریافت کننده دوزهای مختلف چارانتین مربوط به دوز 100 (F) بود و همچنین کمترین دوز دریافتی در گروه E (50) مشاهده شد.

 طبق شواهد می توان نتیجه گرفت افزایش بیان ژن Pdx1 وابسته به دوز نبوده است. پس از ایجاد دیابت در گروه های بیمار به شدت افت پیدا کرده و بعد از استفاده از چارانتین و داروی متفورمین تا حدودی این کاهش بیان جبران شده است.