مقایسه تاثیر تمرین دوتایی و انفرادی بر بهبود یادگیری دانش آموزان دختر پایه های دوم و چهارم ابتدایی

یادگیری مشارکتی از انواع یادگیری است که در فراگیری مهارت ها، رشد اجتماعی و رشد عاطفی، فراتر از روش یادگیری انفرادی، عمل می کند. روش تمرین دوتایی از روش های یادگیری مشارکتی، گزینه مناسبی برای رسیدن به شرایط بهینه یادگیری است. پژوهش حاضر قصد دارد با استفاده از روش نیمه تجربی اثربخشی تاثیر تمرین دوتایی و انفرادی دانش آموزان دو پایه دوم و چهارم دبستان را در یادگیری مهارت حرکتی طناب زنی مورد بررسی قرار دهد. برای این منظور 33 دانش آموز پایه دوم و 40 دانش آموز پایه چهارم با میانگین سنی 8.60 و 10.89 به صورت جداگانه به دو گروه؛ تمرین دوتایی و تمرین انفرادی تقسیم شدند. شرکت کنندگان 8 جلسه تمرین کرده و یک هفته پس از پایان مداخله ، آزمون گرفته شد. اندازه گیری بر اساس امتیازدهی به برنامه ارائه داده شده به دانش آموزان انجام شد. طبق نتایج، گروه تمرین دوتایی در پایه دوم برتری معناداری نسبت به گروه تمرین انفرادی داشت در حالی که در پایه چهارم دو گروه تفاوت معناداری با هم نداشتند. نتیجه گیری این که می توان با استفاده از روش تمرینی دوتایی، اثربخشی شرایط تمرین را بالا برده و به یک محیط تمرینی بهینه تر نزدیک شد.