بررسی ساختار تولید واحدهای پرورش مرغ گوشتی در شهرستان مسجدسلیمان

 صنعت مرغداری به جهت تامین بخش عمده ای از نیازهای غذایی و پروتئینی کشور، از جمله زیربخش های مهم بخش کشاورزی محسوب می گردد. از اینرو، در راستای افزایش بازده تولیدات این زیربخش و به تبع آن افزایش بازده بخش کشاورزی، لازمست عوامل موثر بر سطح تولید در این صنعت، شناسایی و ترکیب بهینه نهاده ها و صرفه های ناشی از مقیاس، مورد تحلیل و بررسی قرار گیرند.

 در مطالعه حاضر به بررسی ساختار تولید و تعیین اندازه بهینه واحدهای پرورش مرغ گوشتی شهرستان مسجدسلیمان

 از طریق برآورد تابع هزینه ترانسلوگ به روش سیستم معادلات به ظاهر نامرتبط، پرداخته شده است. داده های موردنیاز با تنظیم پرسشنامه و مراجعه حضوری به مدیران تمام واحدهای پرورش مرغ گوشتی در این شهرستان به دست آمد.

 نتایج نشان می دهند که کشش های خودقیمتی تقاضا برای همه نهاده ها منفی است و مقدار اندک آنها حاکی از کم کشش بودن تقاضا برای نهاده ها و عدم امکان تغییر زیاد تقاضا در قبال تغییرات قیمت می باشد. در بین نهاده ها نیز تقاضای نهاده دان، با توجه به ضروری بودن آن در فرآیند تولید، کمترین حساسیت را نسبت به تغییر قیمت نشان می دهد. کشش های تقاطعی نیز نشانگر رابطه جانشینی بین اغلب نهاده های تولیدی به جز نهاده دان با جوجه یکروزه و نیروی کار است. با توجه به نتایج برآورد تابع هزینه متوسط ترانسلوگ، صنعت مرغداری در این شهرستان، از بازده افزایشی نسبت به مقیاس برخوردار است و اندازه بهینه واحدها با نگهداری 28000 قطعه جوجه، حاصل می شود، در حالیکه متوسط ظرفیت موجود آنها 20000 قطعه است. یعنی، این واحدها می توانند با افزایش متناسب نهاده های تولیدی و افزایش مقیاس تولید، از صرفه های ناشی از مقیاس بهره گیرند و تولید خود را با هزینه های کمتری، افزایش دهند. به عبارت دیگر، واحدهای تولیدی مورد مطالعه با 28000 قطعه از حداقل هزینه متوسط برخوردار خواهند شد.

در نهایت، پیشنهاد می گردد برای تشویق تولید کننده به افزایش تولید، با اعمال سیاست های مناسب از نوسان قیمت بویژه افزایش قیمت نهاده ها جلوگیری نمود و از لحاظ فنی راه حلی پیدا کرد که امکان جانشینی بین نهاده ها در بخش تغذیه ی طیور فراهم گردد تا در صورت افزایش قیمت برخی نهاده ها، به دلیل عدم امکان جانشینی بین آنها، تولید، محدود نشود.