شیوع و بررسی مکانیزم آسیب مچ پای کاراته کاران حرفه ای ایران

هدف از این مطالعه، شیوع و بررسی انواع مکانیزم آسیب مچ پای کاراته کاران حرفه ای ایران بود.

390کاراته کا با میانگین سنی 8/2±5/24 سال و وزن 8/11±5/63 کیلوگرم سبک مبارزه (کومیته) شرکت کننده در انتخابی تیم ملی در این تحقیق شرکت کردند. از پرسشنامه (Foot and Ankle Ability Measure) FAAM جهت ثبت اطلاعات مربوط به آسیب مچ پا ازجمله سابقه، مکانیزم، نوع درمان و نحوه تاثیرگذاری این آسیب ها بر توانایی و محدودیت اجرای فعالیت های روزانه و ورزشی آزمودنی ها استفاده شد. از آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) برای توصیف داده ها و از آزمون همبستگی پیرسون برای تعیین ارتباط بین خرده مقیاس های روزمره و ورزشی FAAM و سطح خود اظهاری فرد در سطح معناداری 05/0 درصد استفاده شد.

 86 درصد کاراته کاران تجربه پیچ خوردگی و آسیب مچ پا را داشتند و بیشترین میزان آسیب دیدگی در حین مسابقه رخ داده است. مهمترین مکانیزم آسیب مچ پا چرخش ناگهانی روی پا و لگد زدن به حریف بود و در بیشتر موارد فرد خود درمانی انجام داده و به پزشک مراجعه نکرده بود. ضریب همبستگی امتیاز مقیاس فعالیت های روزمره و ورزشی نیز با نمرات خود اظهاری ورزشکاران نیز به ترتیب (*000/0P=،588/0r=) و (*000/0P=،742/0r=) بود.

 با توجه شیوع آسیب دیدگی ورزشکاران، توصیه می شود برنامه های حس عمقی و تقویتی ویژه ای در جهت کاهش ریسک فاکتورهای آسیب در دستور کار مربیان قرار گیرد. با توجه به عدم پیگیری ورزشکاران در بیشتر آسیب دیدگی ها در امر درمان و بازتوانی امکان بروز آسیب مجدد در مچ پا، پیشنهاد می گردد فرایند ریکاوری پس از آسیب تحت نظر پزشک و برگشت به تمرین با توجه به آن انجام گیرد.