رابطه بین عملکرد تعادلی و توجهی در افراد ناشنوا و شنوا

ناشنوایی علیرغم آسیبی که به برقراری ارتباط می گذارد، با اختلالات جسمانی دیگری مثل ضعف تعادلی و شناختی نیز مرتبط می باشد. بررسی عملکرد تعادلی و شناختی در مطالعات معدودی مورد توجه محققان بوده، اما تعیین ارتباط بین این دو عملکرد کمتر بررسی شده است. هدف از انجام این پژوهش بررسی ارتباط عملکرد شناختی و عملکرد تعادلی در افراد  ناشنوا بود.

تعداد 39 دانش آموز ناشنوا از مدارس استثنایی شهر همدان و 40 دانش آموز شنوا در این مطالعه شرکت کردند. اطلاعات مربوط به عملکرد توجهی افراد با استفاده از نرم افزارهای فلنکر، عملکرد پیوسته و استروپ مورد ارزیابی قرار گرفت؛ همچنین تعادل این افراد با استفاده از خرده مقیاس تعادلی آزمون برونینکس ازورتسکی اندازه گیری شد. با استفاده از روش آماری من یوویتنی و ویلکاکسون و همچنین آزمون اسپیرمن نتایج در نرم افزار SPSS و با 0/05< p مورد تحلیل قرار گرفت.

نتایج نشان دادند که افراد ناشنوا به طور معنی داری دارای عملکرد تعادلی و شناختی ضعیف تری نسبت به افراد شنوا می باشند. نتایج آزمون همبستگی نیز نشان داد که بیشترین همبستگی در نتایج آزمون فلنکر با آزمون راه رفتن پاشنه-پنجه وجود داشت (0/05>P).

با توجه به نتایج بیان شده در این پژوهش افراد ناشنوا برای اجرای اعمال تعادلی وابستگی بیشتری به اطلاعات بینایی دارند. همچنین با افزایش ظرفیت توجهی شاید بتوان موجب بهبود عملکردهای حرکتی در این افراد گردید.