مقایسه ی تاثیر پرومتازین، اندانسترون و دیازپام در درمان سرگیجه ی محیطی؛ یک مطالعه ی کارآزمایی بالینی

سرگیجه، از علل شایع مراجعه ی بیماران به اورژانس می باشد. این مطالعه، با هدف مقایسه ی تاثیر پرومتازین، اندانسترون و دیازپام در درمان سرگیجه ی محیطی انجام شد.

مطالعه ی حاضر، یک مطالعه ی کارآزمایی بالینی بود که در سال 1397 در بیمارستان های الزهرا (س) و آیت اله کاشانی اصفهان انجام گرفت. 105 بیمار مبتلا به سرگیجه ی محیطی به روش تصادفی در سه گروه 35 نفره توزیع شدند. به این سه گروه، به ترتیب 25 میلی گرم پرومتازین عضلانی، 4 میلی گرم اندانسترون وریدی و 5 میلی گرم دیازپام وریدی تزریق شد و شدت سرگیجه در قبل و بعد از تزریق با معیار دیداری سنجش درد (Visual analog scale یا VAS)، تعیین و بین سه گروه مقایسه شد.

میانگین شدت سرگیجه در قبل و بعد از مداخله در گروه پرومتازین به ترتیب 26/1 ± 80/6 و 29/2 ± 43/3، در گروه اندانسترون به ترتیب 01/1 ± 97/6 و 15/1 ± 14/2 و در گروه دیازپام به ترتیب 26/1 ± 40/6 و 09/2 ± 97/2 بود (001/0 > P). درصد کاهش شدت سرگیجه در گروه پرومتازین، 5/33 ± 4/49 درصد، در گروه اندانسترون 4/24 ± 57/67 درصد و در گروه دیازپام 0/32 ± 0/54 درصد بود و میزان کاهش شدت سرگیجه در بین سه گروه اختلاف معنی داری داشت (035/0 = P).

هر سه داروی پرومتازین، اندانسترون و دیازپام در بهبود علایم سرگیجه ی محیطی موثر هستند، اما میزان تاثیر و ماندگاری اثر اندانسترون بیشتر از دو داروی دیگر بود.