پیشرفت تحصیلی و راهبردهای خودتنظیمی در یادگیری زبان فارسی به عنوان زبان دوم

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر به کارگیری راهبردهای یادگیری خودتنظیمی بر پیشرفت تحصیلی فارسی آموزان عربی زبان انجام شد. از یادگیری خودتنظیمی، به عنوان فرایندی فعال و خود رهنمون یاد شده است که یادگیرنده توسط آن، عوامل شناختی، انگیزشی، محیطی و رفتاری خود را در راستای نیل به اهداف  یادگیری اش کنترل کرده و با یکدیگر تنظیم و هماهنگ می کند. این پژوهش به شیوه ی توصیفی انجام شد و نمونه ی آماری آن 45 فارسی آموز زن و مرد از مرکز زبان فارسی دانشگاه بین المللی امام خمینی(ره) </sup>قزوین بودند که به روش نمونه‏گیری تصادفی انتخاب شدند. از پرسشنامه ی راهبردهای یادگیری خودتنظیمی پینتریچ و دی گروت (1990) به عنوان ابزار گردآوری داده ها  استفاده شد و معدل تحصیلی حاصل از آزمون های هماهنگ چهار مهارتی زبان فارسی سال تحصیلی 96-97 به عنوان شاخصه ی پیشرفت تحصیلی در نظر گرفته شد. پس از پاسخ گویی فارسی‏آموزان به پرسشنامه، داده های حاصل از آن به وسیله ی آزمون های آماری ضریب همبستگی پیرسون، آزمون تی دو جامعه ی مستقل و رگرسیون چندگانه به روش گام به گام با استفاده از نرم افزار اس.پی.اس.اس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان داد در یادگیری فارسی به عنوان زبان دوم، خود تنظیمی، خودکارآمدی و ارزش گذاری درونی با موفقیت تحصیلی، دارای همبستگی مثبت معنادار و اضطراب امتحان با موفقیت تحصیلی دارای همبستگی منفی معنادار می باشد. همچنین در این پژوهش مشاهده گردید، تفاوت معنی داری بین فارسی آموزان مرد و زن در به کارگیری راهبردهای خودتنظیمی وجود ندارد و راهبردهای شناختی، به صورت مثبت و اضطراب امتحان به صورت منفی پیش بینی کننده های مطلوب و معنی دار موفقیت تحصیلی فارسی آموزان هستند. در پایان پیشنهاداتی به مدرسان زبان فارسی جهت توجه فارسی آموزان به استفاده از راهبردهای یادگیری خودتنظیمی ارائه گردیده است.