مقایسه ی سطح انگیختگی و عوامل انگیزشی مبتنی بر نظریه ی خودهای ممکن و نظام خودانگیزشی زبان دوم بین فارسی آموزان چینی و لبنانی

نقش کلیدی عوامل انگیزشی در یادگیری زبان دوم/ خارجی دیر زمانی است که مشخص شده است و شناخت   ویژگی های انگیزشی زبان آموزان به منظور اتخاذ روش های آموزشی مناسب و تدوین منابع درسی کارامدتر بسیار حائز اهمیت است. هدف از پژوهش حاضر مقایسه ی عوامل انگیزشی برگرفته از نظریه ی نظام خود انگیزشی زبان دوم دورنیه و نظریه ی خودهای ممکن مارکوس و نوریوس، بین فارسی آموزان چینی و لبنانی است. بدین منظور دو گروه 33 نفری از فارسی آموزان مرکز آموزش زبان دانشگاه بین اللملی امام خمینی (ره)</sup> قزوین انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه ای 36 سوالی، مبتنی بر تحقیقات تاگوچی و همکاران (2009) و پاپی و تیموری (2012) و اعطار شرقی و اکبری (1398) است که با کمی تغییر برای زبان فارسی تدوین شده است. در نهایت 66 پرسشنامه با استفاده از نرم افزار اس پی اس اس 22 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج پژوهش موید آن است که بین تمام متغیرهای انگیزشی، به جز متغیر اضطراب، تفاوت معنی داری بین زبان آموزان چینی و لبنانی وجود دارد و سطح انگیزشی فارسی آموزان چینی بالاتر است؛ اما در خصوص عامل اضطراب، تفاوت معنی داری بین دو گروه دیده نمی شود. شاخص های بیشینه و کمینه در فارسی آموزان چینی به ترتیب به خودآرمانی زبان دوم و اضطراب مربوطند؛ درحالی که درخصوص زبان آموزان لبنانی بیشترین مقدار شاخص، به متغیرهای پیشگیری محور مربوط می شود و کمترین مقدار متعلق است به خودآرمانی زبان دوم این زبان آموزان.